(LA PIEL QUE HABITO/ THE SKIN I LIVE IN)
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίζα Παρέδες, Μπάρμπαρα Λένι, Μπλάνκα Σουάρεζ
Διάρκεια: 117′
Αξιολόγηση: ****
Η σάρκα ασθενής και το δέρμα άθραυστο στην πυρά της ακολασίας και της ανθρώπινης διαστροφής. Επειδή όμως «χους ει και εις χουν απελεύσει» ο θάνατος της σάρκας αποτρέπει την αλμοδοβαρική αφθαρσία της ψυχής. Με μια στολή γύμνιας και άπειρες ώρες γιόγκα η κεντρική ηρωίδα της ταινίας δε θέλησε να πουλήσει τα όνειρά της σε ξενύχτες θεατές όσο ο κεντρικός αντι-ήρωας γαμάει ενεργοπαθητικά μια πληγή που μετασχημάτισε ο ίδιος πλαστικά. Απόχη έρωτα ή εκδίκησης το δέρμα μετουσιώνεται σε σάρκα φιδιού που θα αποκολληθεί από το σώμα ως δώρο και δέρας προπατορικού αμαρτήματος. Η ιατρική ύβρις αντιτίθεται στην παντοκρατορία της αιώνιας νεότητας σε ένα σύμπαν καθολικό.
Η μελέτη πάνω στην απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, σαδιστική όσο τίποτε, με μικρές τομές και αναισθησία ευνουχίζει τη σιγουριά του μετρ που στην μετα-οσκαρική του εποχή είχε εφησυχαστεί επικίνδυνα με τις ευκολίες του «Γύρνα πίσω» και την ακαμψία των «Ραγισμένων αγκαλιών». Το σύμπαν του επιστρέφει στο αρχικό χάους της άδικης ψυχής που δεν υποκύπτει σε θεό και διάβολο γιατί είναι ανώτερο της φύσης. Χωρίς πρακτικές απαντήσεις σε ερωτήματα, το δέρμα που φέρουν οι ήρωες εκθέτει ζωτικά όργανα: καρδιά και συκώτι, σπλήνα και στομάχι, μυαλό και χώμα… γιατί ο πηλός βρίσκεται σε ένα σύμπαν χωρίς την 7η Ημέρα… Κι αν πονέσεις με τα μάτια, ίσως και το δικό σου δέρμα να μεταλλάσσεται…
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος