Η εξαιρετική παράσταση Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες σε σκηνοθεσία της χαρισματικής Σοφίας Σπυράτου ανεβαίνει στο Θέατρο Κολοσσαίον (Βασιλίσσης Όλγας 150, τηλέφωνα επικοινωνίας 2310 834996 και 211 800 5141) κάθε Σάββατο στις 17:30 και κάθε Κυριακή στις 11:30. Η σκηνοθέτις, που τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει μερικές από τις ωραιότερες παιδικές –και όχι μόνο- παραστάσεις, όπως Ο Ιάσονας και το χρυσόμαλλο δέρας και Ο Θησέας και η Αριάδνη στο νησί των ταύρων, αυτήν τη θεατρική σεζόν σκηνοθετεί και χορογραφεί το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Δον Κιχώτη, σε κείμενο-διασκευή για το θέατρο του πολυβραβευμένου ποιητή, Στρατή Πασχάλη. Ο λόγος του κειμένου είναι απλός, αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκός, και πλήρως κατανοητός για τα παιδιά κάθε ηλικίας, παρά τα δύσκολα νοήματα του έργου. Η παράσταση είναι γεμάτη από υπέροχη μουσική την οποία συνέθεσε ο καταξιωμένος Νίκος Κυπουργός (Λιλιπούπολη, Τα μυστικά του κήπου κα), ενώ τους στίχους των τραγουδιών υπογράφει ο επίσης πολυβραβευμένος ποιητής Μιχάλης Γκανάς. Για τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια υπεύθυνος είναι ο Μανόλης Παντελιδάκης. Σκάλες που ανεβαίνουν μέχρι τον ουράνιο θόλο και συνδέουν μαγικά τη γη και το χώμα με τον αιθέρα και τα σύννεφα. Ανεμόμυλοι που εμφανίζονται ξαφνικά από κάπου μακριά, κινούνται σε όλη τη σκηνή και περικυκλώνουν τον Δον Κιχώτη στην ατελέσφορη προσπάθειά του να τους κατατροπώσει. Ένα κοινό ξύλινο καρό μετατρέπεται σε σκηνή και σε πεδίο μαχών, ενώ μια υπέροχη κατασκευή οδηγεί τον ήρωά μας μέχρι τον κόσμο των ονείρων. Κλαδιά ξεπροβάλουν από τη γη και αγκαλιάζουν το δρόμο προς τον ουρανό, κλαδιά φυτρώνουν και στα χέρια των νεράιδων μέσα στη μαγεμένη σπηλιά στον Κάτω Κόσμο. Τα κοστούμια ευφάνταστα. Προσεγμένα. Η χρωματική παλέτα της κάθε σκηνής διαφέρει από τις υπόλοιπες ανάλογα με την ατμόσφαιρα. Άλλοτε υπερισχύουν το κόκκινο, η πορφύρα, και το χρυσό, άλλοτε τα γήινα χρώματα, το καφέ και το μπεζ. Στη μέση μονάχα, ανάμεσα στα χρώματα της γης, να ξεχωρίζει μια κόκκινη φιγούρα, μια πινελιά κόκκινη που ορθώνεται σα μαχαιριά. Κάποιες φορές επικρατεί το λευκό, το χρώμα που παραδοσιακά συμβολίζει την αγνότητα. Και την αγνή καρδιά. Όπως αγνή είναι η καρδιά του ονειροπόλου Δον Κιχώτη. Αλλά και του πιστού συντρόφου του, Σάντσο Πάντσα. Το έργο είναι γνωστό. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου-που μας τη διηγείται ένας θίασος περιπλανώμενων θεατρίνων- ο οποίος αποφάσισε να δραπετεύσει από τη γκρίζα ζωή και να ζήσει στον κόσμο της φαντασίας του. Να δώσει χρώμα στις ημέρες του. Κι έτσι χρίστηκε Ιππότης, επηρεασμένος από τα ιπποτικά μυθιστορήματα που διάβαζε, απέκτησε άλογο -που το ονόμασε Ροσινάντε- καθώς και όλα τα απαραίτητα σύνεργα ενός ιππότη, επέλεξε για σύντροφό του, για ιπποκόμο του έναν αμόρφωτο χωρικό, τον Σάντσο Πάντσα και ξεκίνησε να ζήσει περιπέτειες. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, μάλιστα, στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, δημιούργησε ένα ιδανικό. Έπλασε με το μυαλό του την ιδανική γυναίκα, που για χάρη της αντέχει τα πάντα. Αυτή τη γυναίκα την ονόμασε Δουλτσινέα. Ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο Πάντσα περιπλανούνται σε πολλά μέρη, γνωρίζουν διάφορους ανθρώπους και μπλέκουν σε περιπέτειες, καυγάδες και παράξενες ιστορίες. Ο Δον Κιχώτης βλέπει παντού εχθρούς, τους οποίους οφείλει να κατατροπώσει, αλλά και μάγους που πρέπει να νικήσει εφόσον επιθυμεί διακαώς να φτάσει στην αγαπημένη του Δουλτσινέα. Και για αυτό συνεχώς μπλέκει σε ιστορίες που προκαλούν γέλιο αλλά κυρίως συγκίνηση στο κοινό. Μέσα σε όλα αυτά, ο Σάντσο Πάντσα, η φωνή της λογικής, προσπαθεί να επαναφέρει τον αφέντη του στη γη από τα σύννεφα στα οποία αυτός είναι χαμένος, αλλά μάταια. Οι δυο ήρωες αλληλοσυμπληρώνονται, μετατρέπονται στα δυο τμήματα του όλου, όπου το ένα δεν δύναται να υπάρξει χωρίς το άλλο. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς όνειρα; Πού θα βρισκόμασταν σήμερα αν δεν χρησιμοποιούσαμε και τη λογική μαζί με την καρδιά;
Η παράσταση που μας χαρίζει η Σοφία Σπυράτου είναι ένα δώρο για όλη την οικογένεια. Μας θυμίζει πόσο γκρίζα έχει γίνει η ζωή μας με τους γρήγορους ρυθμούς, τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τις στενοχώριες, και μας καλεί να αντιδράσουμε. Να σταθούμε πιο ψηλά από τη θλίψη και να τολμήσουμε να αγγίξουμε τα σύννεφα. Να τολμήσουμε να ονειρευτούμε. Ενάντια πολλές φορές στα καθιερωμένα. Ο Δον Κιχώτης μας (προ)καλεί να κοιτάξουμε πέρα από το προφανές. Να επιτρέψουμε στα μάτια της καρδιάς να ανοίξουν και να κοιτάξουν. Τότε θα αποκτήσει ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον η ζωή, τότε θα γεμίσει με χρώμα μια γκρίζα ημέρα. Ας αφεθούμε, λοιπόν, στο όνειρο, κι ας μας λοιδορούν ως φαντασιόπληκτους. Ας αφεθούμε να αγγίξουμε με τα δάκτυλα της φαντασίας μας το ξένο, το καινούριο, το υπέροχο, το ιδανικό. Ας τολμήσουμε να καβαλικέψουμε τον Ροσινάντε και να καλπάσουμε σε μέρη που δεν έχει ακόμα ταξιδέψει κανείς. Κι ας έρθουμε αντιμέτωποι με γίγαντες που τελικά δεν είναι παρά ανεμόμυλοι, κι ας περιπλανηθούμε σε μυστικές σπηλιές στη γη βαθιά θαμμένες, κι ας χάσουμε για λίγο την αίσθηση του χρόνου. Το ταξίδι θα μας ανταμείψει. Και στο τέλος του ταξιδιού αυτού, αν δεν επιτρέψουμε σε κανέναν να μας κόψει τα φτερά του μυαλού, μας περιμένει η Δουλτσινέα.
Η παράσταση Δον Κιχώτης είναι μαγική, μοναδική, υπέροχη, ονειρική. Τόσα χρώματα χρωματίζουν τη σκηνή, τον αγέρα, τον χώρο, τόσα όμορφα σπουδαία λόγια που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή, σκηνικά και πολύχρωμα κοστούμια. Πολύ καλές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που δεν παίζουν μόνο, αλλά χορεύουν, κάνουν ακροβατικά και τραγουδούν. Πάρα πολύ καλός ο Λευτέρης Δημηρόπουλος στον ρόλο του Δον Κιχώτη, εξαιρετικός ο Πάνος Ζώης που ερμηνεύει τον Σάντσο Πάντσα.
Αυτή την παράσταση μην τη χάσετε!
Δελίνα Βασιλειάδη