Σκηνοθεσία: Στάθης Αθανασίου
Παίζον: Σταύρος Γιαγκούλης, Μαρίνα Καλογήρου, Ντέιβιντ Φερνάντεζ Φαμπού, Ινές Καστανό, Γιώργος Καραμίχος
Διάρκεια: 96’
Αξιολόγηση: ***
Όμορφη ταινία και ιδιαίτερη. Γεμάτη οπτικά τεχνάσματα αλληλοδιαδεχόμενα, περίτεχνο μοντάζ παράλληλων αφηγήσεων και ιδιαίτερη έμφαση στο αισθητικό πλαίσιο. Θεματικά αφορά το αιώνιο ζήτημα της αληθινής αγάπης, του έρωτα και του πως αυτό το καθάριο και θεωρητικά ανόθευτο συναίσθημα μπορεί να οδηγήσει σταδιακά σε μονοπάτια καταστροφής και αδιεξόδου. Μέσα από τις σχέσεις πολλές φορές τα συναισθήματα φθείρονται και οι προσπάθειες να διατηρηθεί κάτι που ουσιαστικά έχει τελειώσει δεν μπορεί παρά να επιτείνουν την ένταση και τον αλληλοσπαραγμό. Αυτά για το ένα ζευγάρι της ιστορίας. Το ισπανόφωνο.
Διότι το φιλμ επικεντρώνει σε δύο.Το ένα αποτελείται από τους Γιαγκούλη – Καλογήρου και το άλλο, το ισπανόφωνο αποτελείται από τους Φαμπού – Καστανό (οι ισπανομαθείς ας συγχωρήσουν την πιθανότατα κωμικοτραγική ελληνική απόδοση). Το άλλο ζευγάρι λοιπόν, των Ελλήνων, συνδέεται με αληθινή αγάπη, όμως κι εκεί τα πράγματα φθείρονται και οδηγούν στο τέλος. Ωστόσο, το τέλος δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι θλιμμένο και γεμάτο βάρος. Όχι όταν υπάρχει συγχώρεση και κατανόηση. Όχι όταν υπάρχει εσωτερική ηρεμία και κριτική. Όταν λοιπόν μία πόρτα κλείνει, ανοίγει κάποια άλλη και το τέλος μπορεί και να είναι λυτρωτικό ακόμη κι όταν υπάρχει αληθινή αγάπη. Όπως και να ’χει όμως είναι αναπόφευκτο αφού τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Τουλάχιστον όχι αμετάλλακτο.Οι ερμηνείες στο σύνολο είναι καλές. Τον Γιαγκούλη τον θυμόμαστε από το «Σπιρτόκουτο», η Καλογήρου είναι όπως πάντα γοητευτική και οι Ισπανοί αμφότεροι πειστικοί. Η σκηνοθεσία, ευφάνταστη. Το σενάριο, γεμάτο ιδέες.
Παρ’ όλα αυτά προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα αλλά μην τρελαθούμε, αυτό δεν έχει να κάνει με το αν η ταινία είναι καλή ή όχι. Είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου. Όπως και να ’χει είναι μια ταινία αξιόλογη και φτιαγμένη με όρεξη και σίγουρα με κόπο.
Αλέξανδρος Μιλκίδης