(THE VOW)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Σούκσι
Παίζουν: Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Σκοτ Σπίντμαν, Τζέσικα Λανγκ, Σαμ Νιλ
Διάρκεια: 104′
Αξιολόγηση: *
Πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε «αχ και να γινόταν κάτι και να μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή»! Προφανώς, δε θα ψηφίζαμε το ίδιο κόμμα, δε θα αφήναμε να αναρριχηθούν κάποιοι πολιτικοί, γενικά δε θα κάναμε τα ίδια λάθη. Θα μπορούσαμε όμως να ξαναερωτευτούμε τον ίδιο άνθρωπο;
Υπάρχει κάτι που δεν (ξανα)είδαμε στην ταινία; Έρωτα δίχως ανταπόκριση; Έρωτα ανιδιοτελή; Σύγκρουση γονιών με παιδί; Σύγκρουση πεθερικών με γαμπρό; Το μόνο που δεν (πολύ) είδαμε είναι η αμνησία να σβήνει το νυν έρωτα και να φουντώνει τον παλιό. Ο Σούκσι είχε μια καλή ευκαιρία να κάνει κάτι διαφορετικό. Αλλά το πλημμύρισε με κλισέ και έξτρα σιρόπι και μας λίγωσε.
Βαρέθηκα το «βασίζεται σε αληθινή ιστορία»! Λες κι αν ήταν μυθοπλασίας, αλλά καλή, θα είχα πρόβλημα. Είμαι σίγουρος ότι το αληθινό χτύπημα της γυναίκας δεν έγινε όπως το επινόησε η πένα των πέντε (!) σεναριογράφων που βρίθει από θύελλες αφέλειας. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια κακοκαιρία, με μισό μέτρο χιόνι, να είσαι παντρεμένος και να θέλεις σεξ μέσα στο αυτοκίνητο, στη μέση ενός δρόμου, με εκατοντάδες φώτα να σε λούζουν και όχι στο υπέρδιπλο (όπως είδαμε) κρεβάτι σου; Τόσο λυσσάρα είσαι κοπέλα μου και δε μπορείς να συγκρατήσεις τις ορμές σου; Τόση δίψα για περιπέτεια; Αυτό είναι έρωτας;
Υ.Γ. Αν και το κείμενο δεν είναι ανάλογο του μεγέθους, θα ήθελα να εκφράσω την αμέριστη συμπάθειά μου στην ομάδα Greek Hacking Scene (στο 18χρονο «delirium», το 16χρονο «nikpa» και το 17χρονο «extasy») που ξεφτίλισαν το Υπουργείο Αδικίας. Συγχαρητήρια στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Τώρα κοιμόμαστε ήσυχοι!
Γιάννης Τοτονίδης