Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν
Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζέιμς Μπαντζ Ντέιλ
Διάρκεια: 101′
Αξιολόγηση: ****
Το «Shame» ακολουθεί τα βήματα των ταινιών του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της γαλλικής αβάν γκαρντ. Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη φόρμα και λιγότερο για το νόημα. Ξέρει ότι αυτό το τελευταίο είναι ακόλουθο του πρώτου στοιχείου της κινηματογραφικής αισθητικής. Γνωρίζει πολύ καλά την αισθητική και μπορεί να δημιουργήσει, αντιθετικά και συνθετικά, τις βάσεις όπου θα πατήσει το σημασιολογικό στοιχείο για να δημιουργηθεί ένας αφηγηματικός κόσμος που θα έχει τη δική του σφραγίδα. Όσοι έχουν δει το «Hunger», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στιβ ΜακΚουίν, θα θυμούνται ότι η φόρμα πρωταγωνιστούσε, τόνιζε το συναίσθημα και μας προετοίμαζε για αυτό που θα ερχόταν με το θάνατο του απεργού πείνας και το ταξίδι της ψυχής του. Αυτός ο καμβάς θα δεχόταν τα σημασιολογικά στοιχεία της πολιτικής (Ιρλανδοί εναντίον Άγγλων) και της κοινωνιολογικής αναφοράς (ιρλανδική κοινωνία) για να έχουμε τελικά μια πρόταση για μια πιο ελεύθερη μετάφραση αυτής της πραγματικότητας.
Με ανάλογο τρόπο φτιάχνει εδώ, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ένα νέο τρόπο ανάγνωσης της δυτικής κοινωνίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κάμερά του είναι το μάτι και η ψυχή του πρωταγωνιστή του. Βλέπει τις αντιθέσεις και τη βία, αισθάνεται τα αδιέξοδα και την καταπίεση. Το δυτικό τοπίο τον πνίγει και δεν μπορεί να κάνει μια σωστή ερωτική σχέση, να ζήσει ήρεμα και αρμονικά. Αντίθετα, βρίσκει καταφύγιο στον αγοραίο έρωτα και στη βία που θέλει, ενστικτωδώς, να σπάσει τους δεσμούς με τους ανθρώπους που τον αγαπούν ή το συμπαθούν. Το σοκ θα έρθει με την απόπειρα αυτοκτονίας της αδελφής του. Θα δει τόσο τον κόσμο όσο και τον εαυτό του με διαφορετικό μάτι. Θα είναι όμως ανίκανος να αντιδράσει και να απελευθερωθεί. Δε θα μπορέσει να σπάσει τα δεσμά του. Μια καταδίκη για το δυτικό πολιτισμό από έναν οξυδερκή καλλιτέχνη που θέλει να βλέπει λίγο μακριά.
Γιάννης Φραγκούλης