Την Τρίτη 17 και την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου η ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών) κήρυξε πανελλήνια απεργία. Σε κανένα Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης δεν αναρτήθηκαν ειδήσεις. Σε κανένα; Χμ, δεν είναι αλήθεια αυτό… Μέσα στο συγκεκριμένο, καυτό όπως αποδείχτηκε – παρά την παγωνιά, 48ωρο μάθαμε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως πχ ότι μετά από ευρεία αστυνομική επιχείρηση της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης εξαρθρώθηκαν τέσσερις πολυμελείς εγκληματικές οργανώσεις, που ενέχονται σε πολυάριθμες υποθέσεις εκβιάσεων, τοκογλυφίας, απάτης και νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες. Μεταξύ των συλληφθέντων κι ένας μεγαλοδημοσιογράφος της ΕΤ3. Το τρομερό και ιδιαιτέρως ανησυχητικό είναι πως… κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα διαβάζοντας την είδηση. Στο ίδιο 48ώρο, ο πιο διάσημος Έλληνας μπλόγκερ κατηγόρησε συγγραφείς – τους οποίος «φωτογράφησε» – ότι λαδώνονταν και κάποιοι συνεχίζουν να λαδώνονται από τη Siemens. Αρκετοί από τους συγγραφείς αντέδρασαν και μίλησαν για λιβελλογράφημα. Και εδώ αρχίζουν τα απανωτά ερωτήματα με βασικό και κυρίαρχο το εξής: μας δουλεύουν; Ποιος λέει αλήθεια ρε παιδιά; Παραδόξως, ακόμα μεγαλύτερη σημασία φαίνεται να έχει ένα άλλο ερώτημα: γιατί μας λέτε τώρα την αλήθεια (ίσως και «αλήθεια») ρε παιδιά; Τι κρύβεται πίσω από τις αποκαλύψεις;
Η δημοσιογραφία περνάει τις χειρότερες στιγμές της. Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Χιλιάδες (κυριολεκτικά!) άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους. Φαίνεται φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Από τη μια οι διάφορες ενώσεις συντακτών (γενικώς, ενώσεις…) θέτουν μια σειρά από προϋποθέσεις για τους ενδιαφερόμενους να γίνουν μέλη τους ώστε να μετεξελίσσονται σε ελιτίστικα κλαμπ ημετέρων. Από την άλλη, ο καθένας που διαθέτει κομπιούτερ δημιουργεί ένα μπλογκ, δημοσιογραφεί και… όποιον πάρει ο χάρος! Το επάγγελμα (κάποτε λειτούργημα) του δημοσιογράφου έχει απαξιωθεί. Το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» δονεί την ατμόσφαιρα. Σε μια κοινωνία σε κρίση πάντα κάποιος φταίει εκτός από εμάς. Οι δημοσιογράφοι είναι μια χαρά αποδιοπομπαίοι τράγοι. Όχι, δεν φταίει η εξουσία λοιπόν. Φταίνε αυτοί που την υπηρετούν, αυτοί που μεταφέρουν ή κατευθύνουν τις πληροφορίες. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε…
Ακούγονται πολλά για δημοσιογράφους που τα παίρνουν. Που αυτολογοκρίνονται για να μην θίγουν (και να μην θιγούν) κακώς κείμενα. Που δεν δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει. Που «αποκαλύπτουν» όταν πρέπει να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Ξέρω ότι υπάρχουν. Εκείνοι που ψάχνουν – γιατί δημοσιογραφία πέρα και πάνω από όλα σημαίνει έρευνα. Εκείνοι που τολμούν. Εκείνοι που διώκονται γιατί ενοχλούν. Εκείνοι που χάνουν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών. Εκείνοι που δεν λυγίζουν και δεν συμβιβάζονται…
Κάποτε ίσχυε αυτό: η πληροφορία ήταν δύναμη. Κάποτε η εξουσία επεδίωκε να αποκρύπτει πληροφορίες. Δεν κινδύνευε από ανθρώπους που αγνοούσαν τι συνέβαινε. Τώρα ισχύει το ίδιο αλλά σε παραλλαγή. Και πάλι η πληροφορία είναι δύναμη. Μόνο που πλέον η εξουσία φροντίζει να κάνει τη δουλειά της με διαφορετικό τρόπο: με υπερπροσφορά πληροφορίας. Το τι χρώμα βρακί φοράει η Ριάνα έχει το ίδιο ειδικό βάρος με τα CDS και τα PSI (τα ποια;). Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε μια ισχυρή, ανεξάρτητη και δυναμική δημοσιογραφία. Γι’ αυτό και τα χτυπήματα είναι και τόσο ισχυρά και καθόλου τυχαία…
ΥΓ: Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη…
Θόδωρος Γιαχουστίδης