Την παιδική παράσταση Οικογένεια Νώε προτείνει για τη φετινή θεατρική περίοδο 2016-2017 στους μικρούς και μεγάλους φίλους του θεάτρου το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Κάθε Κυριακή στις 11.00 στο Βασιλικό Θέατρο τα μικρά, τα μεγάλα και τα πιο μεγάλα παιδιά, αλλά και όλοι όσοι αισθάνονται παιδιά, έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την ιστορία του κατακλυσμού, όπως τη μετέφεραν στο σανίδι η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος και αντιμετώπισε σκηνοθετικά η ευρηματική Στέλλα Μιχαηλίδου.
Πριν ξεκινήσει η τρομερή καταιγίδα και ο κατακλυσμός που καταστρέφει τελικά τον κόσμο ολάκερο (μήπως πρόκειται για την οργή του Θεού που τιμωρεί τον άνθρωπο για τα κρίματα και τις αμαρτίες του;), ένας μόνος άνθρωπος, ο Νώε, εφευρετικός, δημιουργικός και προνοητικός, κατασκευάζει στη στέγη του σπιτιού του ένα ξύλινο καράβι, που το ονομάζει κιβωτό. Με το καράβι αυτό σκοπεύει να σώσει την οικογένειά του, τους δυο του γιούς, τις νύφες και τα εγγόνια του, από την καταστροφή. Κι ενώ αρχικά κανείς δε συμμερίζεται τις ανησυχίες του Νώε και ακόμα κι η ίδια του οικογένεια τον αντιμετωπίζει ως τρελό και αλλοπαρμένο, καθώς η βροχή ξεκινά, τα σπίτια και τα μαγαζιά αρχίζουν να πλημμυρίζουν, τα εμπορεύματα να χάνονται και πόλεις ολάκερες να καλύπτονται από το νερό, ο Νώε και η οικογένειά του σαλπάρουν με την κιβωτό τους προσπαθώντας να γλιτώσουν. 
Μαζί τους, στο αμπάρι της κιβωτού, ταξιδεύουν και όλων των ειδών τα ζώα, σαρκοφάγα και φυτοφάγα, ήμερα αλλά και άγρια. Κάποια εμφανώς χρήσιμα για τον άνθρωπο και την επιβίωση, όπως οι κότες και οι αγελάδες που προσφέρουν τροφή, αυγά και γάλα, κάποια, όμως, κατά τα λεγόμενα ορισμένων «άχρηστα». Υπάρχει όμως στη φύση «άχρηστο» ζώο; Δεν έχουν όλα τα έμβια όντα τη θέση τους στη φύση; Και δεν πρέπει να σέβεται ο άνθρωπος όλα τα πλάσματα με τα οποία συμβιώνει, είτε πρόκειται για συμβίωση στον πλανήτη Γη είτε σε ένα καράβι; Πολλά τα ερωτήματα που θέτουν θελημένα ή άθελά τους οι ταξιδιώτες της κιβωτού-στους άλλους αλλά κυρίως στους εαυτούς τους- ενώ καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την ατέλειωτη, ακατάπαυστη βροχή, την καταιγίδα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα και την έλλειψη επαρκών ποσοτήτων τροφής, αλλά και τις εντάσεις που δημιουργούνται εξαιτίας των συνθηκών. Ο στενός, λιγοστός χώρος, ο φόβος για το άγνωστο και η ανασφάλεια για το μέλλον, οδηγούν μοιραία σε συγκρούσεις μεταξύ των μελών της ομάδας των επτά. Ο Νώε, ο Σίμος και η Λία, ο Χαμ και η Ρουθ, η Εύα και ο Ζαχαρίας έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον, θυμώνουν και μαλώνουν, εκφράζονται ακόμα και με κακό τρόπο, με άσχημες εκφράσεις και πράξεις-ανεπίτρεπτες στις πολιτισμένες κοινωνίες, ιδιαίτερα ανάμεσα σε αγαπημένους συγγενείς και φίλους. Πάντα όμως κατορθώνουν να ξεπερνούν τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, και συμφιλιώνονται, ζητούν συγγνώμη, συγχωρούν, ονειρεύονται και ελπίζουν, δίνουν κουράγιο και δύναμη ο ένας στον άλλον ακόμα και στις πιο σκοτεινές τους ώρες. Η ελπίδα δεν θα πεθάνει. Η ανθρωπότητα δεν θα χαθεί. Απόδειξη για αυτό αποτελεί όχι μόνο η ίδια η επιβίωση της ομάδας των επτά και το γεγονός ότι γλίτωσαν αυτοί οι άνθρωποι από τον κατακλυσμό, αλλά και η άφιξη κατά τη διάρκεια του δύσκολου ταξιδιού ενός ακόμη μέλους, του μωρού της Λίας και του Σίμου. Το μικρό αυτό αγόρι, το θαύμα, δίνει κουράγιο στους ανθρώπους που αγωνίζονται για το παρόν και το μέλλον τους, και υπενθυμίζει σε όλους πως ο άνθρωπος δε θα χαθεί. Ο άνθρωπος αν θέλει, αν πιστεύει, αν προσπαθεί και επιμένει μπορεί. Μπορεί και επιβιώνει, μπορεί και προχωρά. Όσο υπάρχει η δύναμη του ανθρώπου, η δύναμη της πίστης (στο Θεό, στη Φύση, στον ίδιο τον άνθρωπο, στην αγάπη) υπάρχει ελπίδα και τίποτα δεν θα χαθεί. Όλα είναι στο χέρι μας, όλα είναι δυνατά και μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αρκεί να είμαστε ενωμένοι, αγαπημένοι, να συνεργαζόμαστε
ειρηνικά και να ζούμε αρμονικά όχι μόνο οι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά κυρίως ο άνθρωπος με τη φύση, τα ζώα και τα φυτά. Η Οικογένεια Νώε είναι ένας ύμνος στην άμεση κι επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιορίσει ο άνθρωπος τις αξίες του, να στραφεί στον εαυτό του και να κοιτάξει με ειλικρίνεια βαθιά μέσα του. Για να βρει την αλήθεια.
Το καλό, το αγαθό, το όμορφο. Αλλά ταυτόχρονα το έργο αυτό μας παροτρύνει να κοιτάξουμε και γύρω μας. Στους ανθρώπους που υπάρχουν κοντά μας, καθώς και στον κόσμο που μας περιβάλλει. Ο άνθρωπος πρέπει να συνυπάρξει αρμονικά με η Φύση, με τα ζώα, τα πουλιά, τα φυτά αν και εφόσον επιθυμεί να μη χαθεί. Τότε και μόνο τότε θα κατορθώσει ο άνθρωπος να γλιτώσει από την ατέλειωτη καταιγίδα και να βρει στεριά και λιμάνι ν’ αράξει το καράβι της ζωής του. Με δυο λόγια, η Οικογένεια Νώε μας προκαλεί να αποστασιοποιηθούμε από τα ασήμαντα και τα ανούσια και καθαρά πλέον να δούμε τα σημαντικά. Την οικογένεια, την αγάπη, τη φιλία, τη δύναμη της πίστης, το μεγαλείο της Φύσης. Και τότε θα πάψει να βρέχει ασταμάτητα και θα εμφανιστούν τα αστέρια ολόλαμπρα, φωτεινά και υπέροχα.
Πολύ ωραία η μουσική του Κώστα Βόμβολου. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ξεχώρισε ο ταλαντούχος Αριστοτέλης Ζαχαράκης στο ρόλο του Ζαχαρία. Αλλά την παράσταση έκλεψε το φοβερό Χαχούνι (Σοφία Παπανικάνδρου).
Δελίνα Βασιλειάδη