Σκηνοθεσία: Άντριου Νίκολ
Παίζουν: Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Αμάντα Σάιφριντ, Σίλιαν Μέρφι, Ολίβια Γουάιλντ, Τζόνι Γκαλέκι
Διάρκεια: 109′
Αξιολόγηση: ***
Ο Γουίλ Σάλας είναι κάτι παραπάνω από εικοσιπέντε χρονών, αλλά δεν του φαίνεται. Όχι λόγω της εξαιρετικής του επιδερμίδας, αλλά γιατί στο εγγύς μέλλον όπου τοποθετείται η ταινία, έτσι συμβαίνει: οι άνθρωποι ζουν για εικοσιπέντε χρόνια. Η ιδέα του γήρατος μοιάζει σαν κρύο αστείο. Ένα ψηφιακό ρολόι στο δέρμα τους, τους υπενθυμίζει τη ροή του χρόνου. Όλοι τρέχουν για να προλάβουν. Σχεδόν όλοι.
Η νομισματική πολιτική είναι επίσης «χρονολογική»: πληρώνεις και πληρώνεσαι με χρόνια από/ για τη ζωή σου. Αν είσαι φτωχός και… τυχερός, μπορεί να φτάσεις τα σαράντα. Αν πάλι είσαι πλούσιος, όπως η Σίλβια Γουάις, η τύχη δεν έχει σημασία: ο χρόνος σου ανήκει…
Το «Ιn Time» είναι καλύτερο από ό,τι φαίνεται. Μέρος ενός νέου τύπου ρεύματος του Χόλιγουντ (ας το πούμε «Σαν Blockbuster»), αξιοποιεί τα χαρίσματα μιας ταινίας δράσης ενώ αποπειράται έναν κοινωνικό σχολιασμό μέσω της αλληγορικής πραγματικότητας. Εντοπίζουμε σαφείς αναφορές στη διασκεδαστική μυθολογία των «Μπόνι και Κλάιντ» και αποσπασματικές παραπομπές στον Ιαβέρη του Ουγκώ αλλά και αιχμηρές αναπαραστάσεις στην αναξιοπιστία του όχλου.
Ασφαλώς, δεν πρόκειται για μία… πνευματική ταινία. Είναι, ωστόσο, πνευματώδης, παρά τα κλισέ που αναπόφευκτα κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί.
Μία νέα κουλτούρα αναδύεται στα στούντιο του Χόλιγουντ και φαίνεται διατεθειμένη να συγκεράσει στοιχεία που μέχρι τώρα απέκλιναν, εξαιτίας ίσως κάποιας παλιάς προκατάληψης που πιθανώς επιτέλους θα αρθεί. Ούτε Νουβέλ Βαγκ λοιπόν ούτε Ρόκι Μπαλμπόα. Αλλά: κάτι πλησιέστερο στο δεύτερο, με το βλέμμα όμως στραμμένο στο πρώτο. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε αν και πώς θα εξελιχθεί η νέα λογική.
Ρωμανός Σκλαβενίτης