The enormous head of King Splendid (2013, Puzzlemusic)
Ας ξεκινήσω λέγοντας απλά ότι πάντα θεωρούσα τους Jane Doe ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει βγάλει αυτή η πόλη, ήδη από την εποχή του Heaven for Dogs -γι’ αυτό και χάρηκα ιδιαίτερα με την κυκλοφορία (επιτέλους!) του άλμπουμ τους αυτού. Tο ίδιο το συγκρότημα το περιγράφει ως «μια προσπάθεια να κάνουμε ένα στιχουργικό κόνσεπτ με όσα έχουμε διαβάσει και μας έχουν εντυπωσιάσει». Θα βρεις στα κομμάτια έμπνευση από τον Άλαν Μουρ με τους Watchmen και τον Τομ Ρόμπινς με το Άρωμα του Ονείρου ως τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιν-Εξιπερί και το Θα φτύσω στους τάφους σας του Μπορίς Βιάν. Και θα νιώσεις την ανάγκη που πηγάζει από κάθε ευαίσθητο άνθρωπο να βγάλει προς τα έξω ελπίδες και όνειρα, άγχη και προβληματισμούς, ανάγκες και επιθυμίες, έρωτες και θριάμβους, απογοητεύσεις και στεναχώριες. Να ταξιδέψει, να εκδηλωθεί, να ξεσπάσει. Αν αυτό το άλμπουμ δεν σε λυτρώσει, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει.
Μια κουβέντα μου έχει μείνει από τη συνέντευξη που είχα κάνει πέρυσι με το συγκρότημα (στο τεύχος 33): «Οι μόνοι που μπορούν να ξεφύγουν και να κάνουν τέχνη είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα ή αυτοί που τα έχουν όλα». Κι επειδή η όλη κατάσταση μας έχει οδηγήσει στο σημείο να μην έχουμε να χάσουμε τίποτα πια, τέτοιοι δίσκοι δεν είναι παρά το απόλυτο ερέθισμα για να δώσουμε τη μοναδική μάχη που αξίζει: να κρατήσουμε ζωντανή την Αγάπη και την Ανθρωπιά μας, χρησιμοποιώντας, όπως λένε και οι Jane Doe στο κλείσιμο του δίσκου, “this thing that the loveless and fascists can’t see”.
Μαριάννα Βασιλείου