ΟΜΟΡΦΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ (BEAUTIFUL CREATURES)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενές
Παίζουν: Άλις Ένγκλερτ, Όλντεν Έρενραϊχ, Τζέρεμι Άιρονς, Έμα Τόμσον, Έμι Ρόσουμ, Βαϊόλα Ντέβις
Διάρκεια: 124′
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 2 (3η εβδομάδα)
Δεν υπάρχουν όμορφα και άσχημα πλάσματα: υπάρχουν πλάσματα που φέρουν την ασχήμια ή την ομορφιά μέσα στο DNA τους. Η Λένα ζει (το ζει είναι σχήμα λόγου) έχοντας τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα επιτρέψει στον καλό της εαυτό να καταπιέσει το σκοτάδι της. Το σκότος ανίκητο ακόμα και όταν το κινητοποιεί φως. Η φωτεινή δύναμη του έρωτα θα δεχτεί ριπές από κλισέ αλλά θα κρατήσει το φως της όσο ο οικογενειακός κύκλος θα ενδυναμώσει την προβλεπόμενη εφηβική περιπέτεια με ένα άλλοθι ανατροπών. Κι όμως, το «Όμορφα πλάσματα», αν και παγιδευμένο στη μεταtwilightική του σάχλα, έχει ρινίσματα εκλαϊκευμένων αληθειών που το μεταμορφώνουν σε ευχάριστο θέαμα, με την Έμα Τόμσον να διασκεδάζει στον αμφίσημο χαρακτήρα που υποδύεται αλλάζοντας με ευκολία μούτες, προφορές και χαρακτήρες και τον Τζέρεμι Άιρονς με την απόμακρη βρετανιά του να κουδουνίζει τις καμπάνες του όταν ο σεναριακός Κουασιμόδος ομορφαίνει επικίνδυνα. Η ομορφιά όταν έχει πιτσιλιές ασχήμιας επιτρέπει στη γοητεία να αναδυθεί, κάτι που καταφέρνει αβίαστα η αδικημένη στο box office ταινία. Συνεπέστατη στις προσδοκίες της, ποτισμένη από τη μαγεία του Χάρι Πότερ και στον απόηχο του οστικού κύματος του Λυκόφωτος, τα «Όμορφα πλάσματα» δεν υπόσχονται πρωτοτυπία αλλά «παράφραση αλά εφηβικά» στα love stories και πιστέψτε με, όσα υπόσχεται, τόσα προσφέρει. Ο ευπαθής εαυτός μου χαμογέλασε έντονα και σε μερικά σημεία γέλασε χωρίς δείγμα σαρκασμού, επιβραβεύοντας την προσπάθεια που έχασε το κοινό της στην… προσπάθειά της να μην εμποτιστεί από γελοιότητα. Αυτό από μόνο του – μαζί με το κλισέ στον τόνο αλλά όχι προβλεπόμενο φινάλε – μου προσέφερε δύο γεμάτες ώρες που στιγμή δεν βλαστήμησα, επιτρέποντας στη δική μου ασχήμια να δροσιστεί από «την ομορφιά (αν όχι και τις ζωές) των άλλων».
Αξιολόγηση: *** (3)
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος