Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΚΑΤΣΜΠΥ / (THE GREAT GATSBY)
Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν
Παίζουν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τόμπι Μαγκουάιρ, Τζόελ Έγκερτον, Τομ Μπιουκάναν, Άιλα Φίσερ, Τζέισον Κλαρκ, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι
Διάρκεια: 142’
ΟΛΥΜΠΙΟΝ, ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 1&5, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1&9&10&11, VILLAGE COSMOS 3&4&6&7&9&10
Έχεις διαβάσει τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» του Ε. Σκοτ Φιτζτζέραλντ; Μια νουβέλα μετά βίας 48.000 λέξεων, εκδοθείσα το 1925, πουλώντας μόλις 20 χιλιάδες αντίτυπα τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της, παρασάγγες πίσω από τις προηγούμενες δουλειές του, «The Far Side of Paradise» και «The Beautiful and Damned» (που άγγιξαν τις 50.000 αντίστοιχα). Ή δεν μπορεί, κάπου θα έχεις πετύχει μια εκ των προηγουμένων πέντε αποδόσεων στο πανί, τουλάχιστον μία εκ των τριών σημαντικότερων Γκάτσμπηδων, Γουόρνερ Μπάξτερ (1926), Άλαν Λαντ (1949) και (το σιγουράκι) Ρόμπερτ Ρέντφορντ (1974). Ο Τζέι Γκάτσμπυ είναι η ενσάρκωση της γκλιτερίζουσας φαυλεπίφαυλης κενότητας του αμερικανικού ονείρου, η από τ’ αλώνια στα σαλόνια εγκάρσια τομή στο κυνήγι της ευτυχίας, που προσδίδουν τα αχειροποίητα Αγάπη, Αυτοεκπλήρωση, Υστεροφημία καμωμένες με τα χθόνια υλικά του Πλούτου, Πλάνης και Προδοσίας.
Ο Μπαζ Λούρμαν, για τους πολυπληθείς επικριτές του, είναι για ακόμη μια φορά συνεπέστατος: Φιλμάρει οργιαστικά, έχοντας 120 εκατομμύρια δολάρια για ξόδεμα για μια ταινία – φαντασμαγορία, όπου τα εξόφθαλμα εστέτ κουστούμια της Miuccia Prada πλημμυρίζουν την οθόνη σε στιλπνά αναχρονιστικό μπερδεγουέι με τα ρετρό χιπχοπίσματα του σύγχρονου Μίδα Jay Z και της Beyonce. Το πιάν’ς; Η γυναίκα του Μπαζ, Κάθριν Μάρτιν, σολάρει ακατάπαυστα σε έναν υπερλουσάτο καμβά, που διακοσμεί μια στιλπνή φωτογραφία κρεμασμένη στον αέρα (του crane shot το ανάγνωσμα – πρόσχωμεν), φιξαρισμένη σε 3D που κολλά τους ερμηνευτές πάνω σου α λα ταπετσαρία – μανεκέν.
Άλλη μια κλασική περίπτωση όπου ο Λούρμαν θυσιάζει την αλήθεια των χαρακτήρων στο βωμό της διαστολής του αμφιβληστροειδούς, θα κραυγάσουν οι δυσκοίλιοι. Ή μήπως όχι; Γιατί αυτή-δαύτη είναι η αλήθεια του Φιτζτζέραλντ, η ψευτιά και ανακατωσούρα της τάχα μου υψηλής κενωνίας όπου το διχαστικό παλιό χρήμα απειλείται στα ίσα από το ψευδεπίγραφο χαρτοφυλάκιο του χρηματιστηρίου, εκεί, λίγο πριν την Great Depression.
Ο κατά Λούρμαν «Υπέροχος Γκάτσμπυ» θα ξετρελάνει τους νεότερους, χωρίς να απογοητεύσει κανέναν άλλον, πλην των σκληροπυρηνικών πιουρίστας του συγγραφέα. Έχει υπερθετικά production values και τον καλύτερο ΝτιΚάπριο που έχω δει (παντού). Ίσως η διανομή του τον Μάιο, αντί του αρχικά προγραμματισμένου περσινού Δεκέμβρη, να του αφαιρεί κρίσιμο οσκαρικό βεληνεκές, σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για ότι καλύτερο έχει να μας παρουσιάσει έως τώρα στο ’13 το mainstream Χόλιγουντ. Το σινεμά του Μπαζ είναι μοντέρνο, χορταστικό, έχει άποψη και κατά συνέπεια είναι άξιο να φέρει τον τίτλο του μπλοκμπάστερ, χωρίς να προσβάλλει την αισθητική του απαιτητικού θεατή.
Αξιολόγηση: **** (4)
Τάκης Γκαρής
(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική στο www.moviesltd.gr)