ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ / (THE PLACE BEYOND THE PINES)
Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς
Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Εύα Μέντες, Μπράντλεϊ Κούπερ, Μπεν Μέντελσον, Ρόουζ Μπερν, Ρέι Λιότα, Μπρους Γκρίνγουντ
Διάρκεια: 140′
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 4, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1, VILLAGE COSMOS 7&9
Σκενεκτάντι, πολιτεία της Νέας Υόρκης. Πληθυσμός: 60.000 ψυχές. Μια ακόμη από τις αμέτρητες μουντές αμερικάνικες εργατουπόλεις, που περιορίζουν εντός των στενών τους τειχών τις φιλοδοξίες των κατοίκων τους, που ελπίζουν να βολευτούν επαγγελματικά κάποια στιγμή στις φάμπρικες της General Electric ή της Alco. Τεράστιων βιομηχανικών μονάδων, που ορθώνονται σαν τιτάνες εκεί που μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφορούσαν αμέριμνοι οι ντόπιοι ιθαγενείς, Ιρόκι, οι οποίοι λειτουργώντας ως ανάδοχοι, βάφτισαν στη διάλεκτ’ο τους το μέρος, με ένα όνομα που παραμένει αναλλοίωτο μέχρι τα τώρα: «The Place Beyond The Pines», ο τόπος πίσω από τα πεύκα…
Μέλος περιπλανώμενου πολύχρωμου πανηγυριού είναι ο ατρόμητος καβαλάρης Λουκ Γκλάντον, που κάθε βράδυ, σε διαφορετικό τόπο, βιώνει την πρόσκαιρη αποθέωση από το κοινό, πραγματοποιώντας το παράτολμο πρόγραμμά του, καβάλα στην εντούρο, μέσα στο σιδερένιο κλουβί του γύρου του θανάτου. Τα τελευταία φλας που φωτογράφησαν το δερματόστικτο κορμί του σε ώρα δράσης, άναψαν στο μελαγχολικό Σκενεκτάντι, εκεί που όπως καλά θυμάται, έχει ζήσει στο προηγούμενο πέρασμά του μια όμορφη ρομαντική βραδιά στην αγκαλιά της γοητευτικής γκαρσόνας Ρομίνα. Εκείνο το μυστικό που αγνοεί και για το οποίο δεν είναι προετοιμασμένος είναι πως εκείνο το πρόσκαιρο ερωτικό σμίξιμο είχε ως αποτέλεσμα να έρθει στον κόσμο ένα παιδί, ο γιος του.
Εγκαταλείποντας το τσίρκο και πιάνοντας φιλίες με το μοναχικό γκαραζιέρη μικροαπατεώνα Ρόμπιν, θα μυηθεί στα μυστικά των κλοπών τραπεζών, βουτώντας έτσι στην παρανομία προκειμένου να δείξει σημαντικός στα μάτια της μάνας του νηπίου, που έως τώρα δεν θέλγεται από τις ψεύτικες υποσχέσεις και την ανευθυνότητά του. Η έκρηξη αδρεναλίνης που θα νιώσει κάθε φορά που θα ορθώσει το πιστόλι απέναντι στους τρομαγμένους ταμίες, θα προκαλέσει εθισμό στον ριψοκίνδυνο κασκαντέρ, θα αυξήσει όμως και τις πιθανότητες σύλληψής του από τις τοπικές αστυνομικές αρχές…
… εκεί που ξεκίνησε μόλις την καριέρα του ο ρούκι μπάτσος Έιβερι, ριγμένος στις δύσκολες περιπολίες για να πάρει το βάπτισμα του πυρός, παρότι απόφοιτος της Νομικής Σχολής και γιος του διακεκριμένου σοφού Εισαγγελέα της Πολιτείας. Με δεδομένες ικανότητες για να ανέλθει στα υψηλότερα κλιμάκια του Σώματος, αλλά και υπέρμετρες φιλοδοξίες πως τελικά θα πετύχει τον πολιτικό του σκοπό, ο νεοσύλλεκτος εκπρόσωπος του νόμου, σύντομα θα αντιληφθεί πως ολάκερος ο επαγγελματικός του περίγυρος είναι βουτηγμένος στην ανομία και τη διαφθορά. Στοιχείο που δεν μοιάζει να ταιριάζει διόλου με τις ενάρετες αρχές του protect and to serve, που πρεσβεύει…
Θα πίστευε κανείς στην πρώτη ανάγνωση της σύνοψης, πως οι δύο αυτές ρουμπρίκες, η μία του Ξανθομάλλη Ληστή και η άλλη του συνεσταλμένου ρέιντζερ, κινούνται σε παράλληλους τροχιές που κάποια στιγμή οι ρότες τους διασταυρώνονται. Κι εκεί ακριβώς εντοπίζεται η ιδιομορφία του σεναρίου, στο σκωτσέζικο ντους – πέρασμα από την μια πράξη στην άλλη, αφού ναι μεν οι δυο άντρες θα βρεθούν την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο, μια συνάντηση που θα σημαδέψει – τραγικά κατά βάση – αμφοτέρους, αυτό το γεμάτο ένταση και σασπένς μίτινγκ όμως, απλώς λειτουργεί σαν γεφυράκι αλλαγής σκυτάλης, προς την επόμενη ιστορία του τριμερούς έπους.
Λειτουργώντας ενάντια στην βασικότερη αρχή της χολιγουντιανής λογικής – guess? – o Σιανφράνς συνεχίζει το δράμα του σαν να έχει ήδη ολοκληρώσει την αρχική του διαδρομή και παίρνει ανάποδη στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, εστιάζοντας πλέον στον έτερο πρωταγωνιστή της βάσης όλων όσων επιθυμεί να εκφράσει. Τον δεύτερο πατέρα, τον σκληρά εργαζόμενο αυτή τη φορά, τον λογικό κι ευαίσθητο οικογενειάρχη, τον καθαρόαιμο νομοταγή Αμερικάνο, που γυρνά την πλάτη σε οτιδήποτε αντιτίθεται στις βάσεις των παραδόσεων που ευαγγελίζεται. Πρόσωπο που ειδικά αν προμοταριστεί σωστά από τα μέσα επικοινωνίας, ίσαμε που φτάνει στην κορφή της ιεραρχίας των προεστών του state. Μην σε νοιάζει. Το επόμενο άλμα προς το φινάλε, θα είναι διάρκειας δεκαέξι ολάκερων χρόνων κι εκεί θα αντιληφθείς πως ποτέ και καμία φιλο(ματαιο)δοξία δεν καλύφθηκε, διαβαίνοντας μονάχα το μονοπάτι της Αρετής και ουχί της Κακίας.
Η αφηγηματική προσπάθεια του δημιουργού που εκτίναξε στα ύψη την δημοτικότητά του με μια λίγων παράδων ανεξάρτητη παραγωγή, πριν δυο χρόνια, το «Blue Valentine», είναι μεγαλειώδης. Θα την αποκαλούσα μνημειώδη ή ακόμη και αριστουργηματική, αν η πείρα του, τον είχε διδάξει στο να διατηρήσει το σωστό μέτρο στη συνολική χρονική διάρκεια του πονήματός του.
Δεν είμαι βέβαιος αν μιλάμε για την καλύτερη δημιουργία, που μέχρι ώρας και στο πρώτο εν τρίτο της χρονιάς έκανε την εμφάνιση της στην μεγάλη οθόνη. Είναι πολύ πιθανό αυτή να είναι η αλήθεια. Το σίγουρο είναι πως το «Στο τέλος του δρόμου» είναι φιλμ που δύσκολα μπορείς να το ξεχάσεις και ακόμη πιο δύσκολα δεν θα ξαναζητήσεις να το δεις. Είναι τόσο ελκυστικός ο τρόπος εξιστόρησης, είναι τόσο ρεαλιστική η μέθοδος απεικόνισης, είναι τόσο κοντινή στο μέσο άνθρωπο η ίντριγκα που περιγράφει, που δεν θεωρώ απίθανο να εξελιχθεί σε μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες των 00s από το κοινό. Μια ταινία που ολοκλήρωσε με επιτυχία την «τριλογία του λατρεμένου δεσμού» του δημιουργού της αναδεικνύοντάς τον έτσι ως το πλέον ελπιδοφόρο όνομα του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου.
Αξιολόγηση: **** (4)
Γιώργος Ζερβόπουλος
(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική στο www.moviesltd.gr)