ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΛΙΛΗ ΤΣΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας. Για τις σπουδές σας, την πορεία σας στον καλλιτεχνικό χώρο. Η τέχνη σας επέλεξε ή την επιλέξατε;
ΛΙΛΗ ΤΣΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ: Από μικρή αγαπούσα πολύ κάθε τι καλλιτεχνικό. Αγαπούσα να χορεύω, να τραγουδάω, να ζωγραφίζω. Η καρδιά μου χτυπούσε μόνο γι’ αυτά. Νομίζω όμως πως αν αφήσεις ένα παιδί 3 ετών ελεύθερο να κάνει ότι του αρέσει, η κλίση του θα είναι καλλιτεχνική με έναν τρόπο. Aπλώς αυτό αποτρέπεται από τα σπίτια μας δυστυχώς, λόγω φόβου και έλλειψη παιδείας! Οπότε η απάντηση στο εάν η τέχνη επέλεξε εμένα ή εγώ αυτήν, δεν είναι πολύ ξεκάθαρη. Εγώ απλώς ακολούθησα αυτό που είμαι. Ξεκίνησα λοιπόν τις σπουδές μου στην Βακαλό σπουδάζοντας διακόσμηση εσωτερικού χώρου. Εκεί λάτρεψα την διαδικασία του σχεδίου, την κατασκευή αρχιτεκτονικών μακετών και του κοσμήματος, το ελεύθερο σχέδιο. Ήταν τα ωραιότερα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής. Πολύ ελεύθερη και δημιουργική περίοδος! Συνέχισα τις σπουδές μου για ενάμιση περίπου χρόνο στο Λονδίνο παίρνοντας κάποια μαθήματα γλυπτικής, ζωγραφικής και κοσμήματος στο Central Saint Martins, College of art and design. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε το επόμενο κεφάλαιο για ‘μένα που ήταν η δραματική σχολή. Άλλη διαδικασία. Το ενδιαφέρον πάντα όμως είναι, πως αυτά τα δύο συνδέονται μέσα μου με αόρατα νήματα και το αποτέλεσμα σε ότι κι αν κάνω είναι ένα κράμα αυτών των δύο με κάποιο τρόπο.[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Καριέρα και μητρότητα.
Λ.Τ.: Κατ’ αρχήν δεν θεωρώ τον εαυτό μου καριερίστα σε καμία περίπτωση. Και ποτέ δεν έκανα τίποτα με στόχο αυτό, καλώς ή κακώς! Πάω όπου χτυπάει η καρδιά μου και η αλήθεια είναι ότι το πληρώνω αυτό. Οπότε είτε με το παιδί είτε μόνη μου δεν θα άλλαζαν πολλά πράγματα για μένα σε σχέση με την «δουλειά» μου. Το μόνο που δεν μπορώ να κάνω εύκολα και μου έχει λείψει από τότε που έγινα μαμά, είναι πως δεν βλέπω πολλούς συναδέλφους στο θέατρο που θα ήθελα, λόγω περίεργων ωραρίων.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση ΝΥΧΤΑ!
Λ.Τ.: “Στην πραγματικότητα ήμασταν μια παρέα από πέντε κορίτσια που δε θέλαμε να βρούμε κανονική δουλειά και ζούσαμε μόνο την νύχτα, έτσι;” Αυτή είναι μια φράση που λέγεται στην αρχή του έργου και που ουσιαστικά δηλώνει την αρχή της διαστρεβλωμένης αλήθειας. Όλα ξεκινούν από το ποια πραγματικά είναι η αλήθεια του καθενός και όταν αυτή η αλήθεια έρχεται αντιμέτωπη με αυτό που επιτείνει η κοινωνία μας, ο κόσμος έρχεται σε μεγάλο αδιέξοδο. Πόσο μάλλον ένας πολύ νέος άνθρωπος που δεν έχει ακόμα αποκτήσει εμπιστοσύνη σε αυτό που είναι και δεν έχει βρει τον τρόπο που θα μπορούσε να διατηρήσει αυτό που είναι χωρίς να τον κατασπαράξει το σύστημα και τελικά να τον καταστρέψει ολοκληρωτικά. Η «κανονικότητα» είναι κάτι που ορίζεται εντελώς αυθαίρετα και με πολύ μεγάλη ευκολία βγαίνει κάποιος στο περιθώριο ή θεωρείται «εναλλακτικός», «αναρχικός», «περίεργος». Η παράσταση μας είναι ένα μεγάλο σχόλιο και μια ουσιαστική κριτική απέναντι σε αυτό το φαίνεσθε της κοινωνίας μας. Σε όλο αυτό που μπορεί να είμαστε και δεν θα έπρεπε ενδεχομένως να ήμασταν, σε αυτό που δεν γνωρίζουμε τι είμαστε ή αν γνωρίζουμε δεν ξέρουμε πως μπορούμε να το διαφυλάξουμε με ασφάλεια χωρίς να μας καταπιεί. Η παράσταση δείχνει πόσο εύκολο τελικά είναι να χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε όλη αυτήν την αναζήτηση. Και το δικό μου σχόλιο είναι πως τελικά, είναι προτιμότερο να χαθεί κανείς μέσα σε αυτήν την αναζήτηση, παρά να ζήσει μια ζωή στην ψευδαίσθηση πως ζει αυτό που πρέπει να ζήσει.[wp_ad_camp_1]
Δ.Β.: Έχετε ερμηνεύσει πολλούς και διαφορετικούς ρόλους στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο. Επίσης, δραστηριοποιείστε σε πολλούς ακόμα καλλιτεχνικούς τομείς. Τελικά, η καρδιά σας πού βρίσκεται;
Λ.Τ.: Η καρδιά μου βρίσκεται σε όλα αυτά. Η αλήθεια είναι πως αγαπώ πολύ ότι κάνω. Και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γι’ αυτό. Αν και δεν πιστεύω πως είναι θέμα τύχης. «Μόνη μας φτιάχνουμε το μέλλον μας, με τα ίδια μας τα χέρια» όπως λέει και η Σίσσυ Δουτσίου σαν Πέπη στην παράστασή μας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι ακριβώς προτιμώ από αυτά που κάνω. Κάθε φορά ευχαριστιέμαι την διαδικασία και το αποτέλεσμα από όλα αυτά. Βοηθάει πολύ το γεγονός ότι είμαι ηθοποιός και μπαίνω σε διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά με μεγάλη ευκολία και φυσικότητα. Όταν θα κάνω μια έκθεση ζωγραφικής, είμαι ζωγράφος, όταν παίζω σε μια παράσταση είμαι ηθοποιός, όταν τραγουδάω, τραγουδίστρια. Νομίζω δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά.
Δ.Β.: Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Λ.Τ.: Σχέδια δεν κάνω συχνά. Πιστεύω πολύ σε αυτό που λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει! Όνειρα όμως ναι. Και όσο μεγαλώνω το όνειρο μου είναι να βρίσκομαι πάντα με τους σωστούς, για’ μένα, ανθρώπους, και όσο πιο κοντά στην ουσία του εαυτού μου. Να μην σκορπίζομαι δηλαδή σε λάθος καταστάσεις ή κατευθύνσεις. Δεν το αντέχω πλέον. Παλιά έριχνα και λίγο νερό στο κρασί μου. Τώρα ονειρεύομαι πως όλα θα έρχονται στην ζωή μου όπως ακριβώς πρέπει για μένα.
Δ.Β.: Αν είχατε τρεις ευχές ποιες θα ήτανε;[wp_ad_camp_1]
Λ.Τ.: Να μεγάλωναν όλα τα παιδιά του κόσμου με αγάπη και φροντίδα. Κανένας πόλεμος στον πλανήτη. Να είχαν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου αισθητική.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας.
Λ.Τ.: Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ!
Δελίνα Βασιλειάδη
