ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ / (LORE)
Σκηνοθεσία
: Κέιτ Σόρτλαντ
Παίζουν: Σάσκια Ρόζενταλ, Νέλε Τρεμπς, Κάι Πέτερ Μάλινα, Ούρσινα Λάρντι
Διάρκεια: 109′
ΕΛΛΗΝΙΣ, ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

LORE 1

Δεν είναι υπεραπλούστευση το ότι οι φασίστες και ρατσιστές αποτελούν άτομα χαμηλότερης ευφυΐας. Για να είσαι μέλος ή να υποστηρίζεις με οποιονδήποτε τρόπο τη Χρυσή Αυγή, που σε χρησιμοποιεί για να σπείρει τον κανόνα του μίσους απέναντι στους αναξιοπαθούντες, αποπροσανατολίζοντάς σε από τον πραγματικό σου εχθρό, τους νομοθέτες, τους τραπεζίτες, τους εξουσιαστές, προϋποθέτει πως η ικανότητά σου αντίληψης και ανάλυσης των πραγμάτων δεν είναι μεγάλη. Για να μη βλέπεις πως σκόπιμα αφέθηκε από το κράτος να μπει στη Βουλή ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Για να θεωρείς πως κάποιοι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος και φυλής (ή σεξουαλικού, θρησκευτικού και όποιου άλλου προσανατολισμού) έχουν λιγότερα δικαιώματα από εσένα εντός των εθνικών σου συνόρων δείχνει ξεκάθαρα πως η εγκεφαλική σου δραστηριότητα δε σου επιτρέπει να δεις ότι μια τέτοια πεποίθηση είναι αντίστοιχη της πεποίθησης ενός Γερμανού απέναντι σε έναν Έλληνα εντός της Γερμανίας για παράδειγμα. Η εγκεφαλική σου δραστηριότητα είναι αρκετά μικρή ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία ως παγκοσμιοποιημένο σύνολο. Να μην αντιλαμβάνεσαι πως αυτή τη στιγμή συντελείται στην Ελλάδα ότι έγινε σε όλες τις χώρες της Δύσης εδώ και δεκάδες χρόνια (στη Γερμανία έχει τριάντα και βάλε). Μέσω δηλαδή των μεταναστευτικών κυμάτων πραγματοποιείται ένα άνοιγμα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο και ένα βήμα πιο μακριά από το στενόμυαλο χωριό σου. Οι παραδόσεις, η γλώσσα, οι τέχνες, ο πολιτισμός της χώρας σου όχι απλά δεν θα χαθούν αλλά θα αναπροσαρμοστούν στα δεδομένα του κόσμου, βγαίνοντας από τον αυτιστικό τους αυτοαποκλεισμό. Και φυσικά, πέρα από χαμηλότερη νοημοσύνη, ο φασίστας και ρατσιστής έχει σαφέστατα κι ένα εξαιρετικά περιορισμένο συναισθηματικό βάθος (ή συναισθηματική νοημοσύνη αφού άλλωστε το iq δεν είναι ένα, έχει χρόνια που έχει καταρριφθεί αυτό το συμπέρασμα). Οι άνθρωποι λοιπόν αυτών των αντιληπτικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων ταιριάζουν με ομοίους τους, κάνουν ζευγάρια και τεκνοποιούν. Το θαύμα της ζωής, βλέπετε, υπάρχει ως έμφυτη ανάγκη και στον άνθρωπο, όπως σε όλα τα πλάσματα της φύσης, ανεξαρτήτου εγκεφαλικής δραστηριότητας. Το μεγάλωμα των παιδιών όμως απαιτεί αγάπη και ευαισθησία και φυσικά τη στοιχειώδη αντίληψη των κοινωνικών φαινομένων και των παραμέτρων τους ώστε το παιδί να προετοιμαστεί για την κοινωνία που θα αντιμετωπίσει. Ένας κυνικός φορέας ρατσιστικού μίσους είναι ανίκανος να μεταγγίσει αυτά τα πράγματα. Έτσι λοιπόν και το παιδί ενός ναζιστή (νεοναζιστή ή παλαιο-) θα μείνει ακατέργαστο και ανέτοιμο για όσα έρχονται.

LORE 2

Πόσο μάλλον όταν αυτό το παιδί ζει στη Γερμανία του 1945, όταν οι σύμμαχοι μπαίνουν στη χώρα και οι ναζιστές κυνηγιούνται όπως κυνηγιόνταν μέχρι τότε οι Εβραίοι, όχι βέβαια με σκοπό την κτηνωδέστατη δολοφονία τους αλλά τη δίκη τους και την απόδοση δικαιοσύνης για τα εγκλήματα πολέμου στα οποία προέβησαν. Τα παιδιά, λοιπόν, ενός συνταγματάρχη των Ες Ες μένουν ορφανά και εγκαταλελειμμένα από τους απάνθρωπους, θρασύδειλους γονείς τους, που ο ένας επιλέγει την αυτοκτονία και ο άλλος την απομόνωση. Τα παιδιά διώκονται από το ίδιο τους το σπίτι, από τους ίδιους τους γονείς τους. Έχουν έναν ακαθόριστο προορισμό, το σπίτι μιας γιαγιάς τους ή κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι πως θα πρέπει να ζήσουν περιπλανώμενα και χωρίς ταυτότητα αφού η αποκάλυψη της πραγματικής τους ταυτότητας στην πολιορκημένη μετα-ναζιστική Γερμανία θα τα φέρει ενώπιον των ευθυνών των εγκληματιών κηδεμόνων τους. Αμαρτίες γονέων λοιπόν παιδεύουσι τέκνα, στην τραγική ολότητά του όμως. Ένα εξαιρετικό και εξαιρετικά πρωτότυπο θέμα που βλέπει τις συνέπειες του ρατσισμού και της κτηνωδίας στα παιδιά των θυτών και όχι των θυμάτων, που βλέπει δηλαδή το ζήτημα από την άλλη πλευρά, βρίσκει μια λεπτή, διακριτική, ψυχοσυνθετική σεναριακή μεταφορά και μια υψηλής αισθητικής σκηνοθεσία. Ένα σενάριο ευαίσθητων νοηματολογικών και ψυχολογικών αποχρώσεων, άρτια γραμμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, ντύνεται με την ποίηση των εικόνων της Σόρτλαντ που δημιουργεί ένα φιλμ ζωγραφιά και κομψοτέχνημα. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, το μοντάζ, ο ήχος, όλοι οι κινηματογραφικοί τομείς είναι άψογοι και η θέαση του φιλμ αποτελεί μια αισθαντική, σχεδόν μεταφυσική και απόλυτα λυρική εμπειρία. Τα ζεστά χρώματα της φωτογραφίας συνδυασμένα με τη σημειολογική σημασία των κάδρων της Σόρτλαντ αναδεικνύουν ένα σινεμά υψηλής αισθητικής. Ένα φιλμ που δεν πρέπει να χάσετε και για την καλλιτεχνική του αρετή και για την προβληματισμένη του σκέψη απέναντι σε ένα θέμα που, δυστυχώς, έχει επεκτάσεις στο σήμερα και στο αύριο και στο διηνεκές. Όσο θα υπάρχουν ανόητοι και ασυναίσθητοι.

Αξιολόγηση: ***** (5)
Αλέξανδρος Μιλκίδης