Σκηνοθεσία: Τζο Κάρναχαν
Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Φρανκ Γκρίλο, Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ, Ντάλας Ρόμπερτς, Τζο Άντερσον
Διάρκεια: 117′
Αξιολόγηση: ***
Στο «Χορεύοντας με τους λύκους» ο (χριστιανός) λευκός, πρώην φορέας βίας, τα βρίσκει με τον εαυτό του και εναρμονίζεται με τη φύση όταν κατορθώνει να απαλλαγεί από νόρμες και καταπιέσεις κι έρχεται σε επαφή με το άγριο, το πρωτογενές, το ατίθασο, το «απολίτιστο» αν θέλετε μέσω της φιλίας του με τον λύκο με τα λευκά πατουσάκια. Ο λύκος εδώ είναι κάτι το άγνωστο μεν, επ ουδενί όμως τρομακτικό, που αφήνει περιθώρια επικοινωνίας. Στο «The Grey» υπάρχει μια ενδιαφέρουσα… στροφή. Εδώ, ο λύκος (οι λύκοι καλύτερα) κατέχει την κλασική θέση που τον συναντάμε και στα παραμύθια τύπου «Κοκκινοσκουφίτσα» (άντε και Redσκουφίτσα…).
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνύπαρξης: άπαξ και… πολιτισμένος άνθρωπος βρεθεί στην περιοχή του, αυτομάτως είναι εχθρός και πρέπει να εξουδετερωθεί. Κανένας δίαυλος επικοινωνίας – μόνο ένας αδιόρατος σεβασμός ανάμεσα στα «alpha male» τόσο της αγέλης των λύκων όσο και της «αγέλης» των ανθρώπων (που στις αρχικές σκηνές σκιαγραφούνται ως αποβράσματα – άρα, καθόλου πολιτισμένοι…) οι οποίοι σώζονται από την πτώση του αεροπλάνου στην (παγωμένη) μέση του πουθενά. Οι αρχηγοί στην τελική μάχη δεν βασίζονται σε κανέναν Θεό: είναι… άθεοι (!) κι έχουν μόνο τη δύναμη και την επινοητικότητά τους για να επιβιώσουν. Και όσοι από τους θεατές αντέξουν να δουν όλους τους τίτλους τέλους έχουν μια «φλασιά» δύο δευτερολέπτων για να ψυλλιαστούν την τελική έκβαση (;) της μονομαχίας με μυστηριακή εσάνς. Έως τότε θα έχουν απολαύσει μια περιπέτεια που τους κρατάει γαντζωμένους στο άκρο της καρέκλας τους! Απίστευτη κινηματογράφηση, υπέροχα τοπία, ανδρικό δέσιμο και σκηνές που είναι ανατριχιαστικά συγκινητικές. Το κοριτσάκι που «λούζει» με τα μαλλιά του το πρόσωπο του πατέρα του είναι μια από τις πιο δυνατές εικόνες της εφετινής σεζόν! Καθαρόαιμη περιπέτεια με φιλοσοφικές προεκτάσεις για όσους θέλουν να βρουν τέτοιες…
Θόδωρος Γιαχουστίδης