Σκηνοθεσία: Τζόελ Σουμάχερ
Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Νικόλ Κίντμαν, Καμ Γκίγκαντετ, Μπεν Μέντελσον, Λιάνα Λιμπεράτο, Ντας Μίχοκ
Διάρκεια: 91’
Αξιολόγηση: **
Η λέξη «Trespass» σημαίνει παραβίαση. Στην προκειμένη περίπτωση, του οικογενειακού ασύλου. Στο στόχαστρο της παραβίασης βρίσκεται ο μύωπς Νίκολας Κέιτζ, η ύποπτη για απιστία γυναίκα του και η ξεπεταγμένη κόρη τους. Οι κακοποιοί εισβάλλουν στο σπίτι και παραβιάζουν κάθε διάταξη του νόμου περί αστικής ευθύνης, δικαιολογώντας την πράξη τους με οποιοδήποτε λόγο τούς προστάζει η στιγμή. Οι γνώσεις τους για τις ζωές των θυμάτων αποτελούν μυστήριο, το οποίο, όσο ενδιαφέρον κι αν προκαλεί, εξαφανίζεται άδοξα κατά τη διαδικασία της λύσης του.
Καθώς ο πυρήνας της οικογένειας διασπάται και δοκιμάζεται, η ενδοοικογενειακή πλεκτάνη, που έχει στήσει κάθε μέλος εις βάρος του άλλου, ξετυλίγεται απερίσκεπτα και παρουσιάζεται με έναν τρόπο, που ουσιαστικά δεν δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις για το λόγο της ύπαρξής της. Η ταινία σχολιάζει τη σημερινή απομόνωση κάθε ανθρώπου μέσα στην ίδια του την οικογένεια, όμως μας το πασάρει κρατώντας επίμονα την ταμπέλα του θρίλερ και δίνοντας πλείστη προσοχή στη δημιουργία του σασπένς. Όπως η ψυχολογική εμβάνθυνση, έτσι και το σασπένς λάμπουν δια της… απουσίας τους…
Το μυστήριο σε κρατάει μέχρι κάποιο σημείο, αφού, ως ιδέα, η ιστορία σφύζει από δυνατότητες. Μετά όμως ψάχνεσαι. Γιατί ενδιαφέρουσα η διερεύνηση των ταραγμένων οικογενειακών δεσμών, αλλά δεν φτάνει για να απολαύσεις την ταινία σαν σύνολο. Λείπει ξεκάθαρα αυτό το κάτι παραπάνω. Οι ερμηνείες, αν και αξιοπρεπέστατες, δεν το προσθέτουν. Το «Trespass» ανήκει στην κατηγορία των χιλιάδων ταινιών, οι οποίες παρόλο που ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, κάπου στο δρόμο χάνουν το… δρόμο τους…
Πέτρος Καλογεράς