(LA PIEL QUE HABITO/ THE SKIN I LIVE IN)
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παίζουν: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίσα Παρέδες
Διάρκεια: 117’
Αξιολόγηση: **
Κάποιος βιάζει την κόρη σου. Τι κάνεις; Ο Ρόμπερτ, πατέρας κοπέλας που (μάλλον) βιάζεται και σπουδαίος πλαστικός χειρουργός, θέτει σε εφαρμογή ένα πρωτότυπο σχέδιο εκδίκησης. Απαγάγει τον δράστη και τον κάνει πειραματόζωο στις έρευνες που διεξάγει για τη δημιουργία ενός άφθαρτου δέρματος. Το πάθος του για την έρευνα αυτή ξεκινά από την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, η οποία αυτοκτόνησε, μη αντέχοντας το παραμορφωμένο πρόσωπό της, μετά από αυτοκινητικό δυστύχημα.
Τελικά ο Ρόμπερτ θα δημιουργήσει ένα θηλυκό Φρανκεστάιν και θα λοξοδρομήσει από την πορεία της εκδίκησης. Θα καταλήξει δέσμιος του δημιουργήματός του. Ένας μικρός θεός με μεγάλη εξάρτηση. Ο Αλμοδόβαρ, δηλωμένος γκέι, χρησιμοποιεί για ακόμη μια φορά το πολιτικώς μη ορθό για να αποδείξει το αντίθετο. Το πόνημα και δημιούργημα του Ρόμπερτ είναι μια γυναίκα όμορφη και άφθαρτη. Δηλαδή, η ομορφιά επιτυγχάνεται τεχνητά ή παρά φύση; Ένας άνδρας γίνεται γυναίκα. Και αυτό με τεχνητό τρόπο. Η εκ των υστέρων συγκατάβασή του παθόντος σε τούτη την αλλαγή, αλλάζει άρδην τα δεδομένα. Θυμίζει βέβαια και το (μη πολιτικά ορθό) ανέκδοτο με τους βιασμένους Κυπρίους «την τρίτη μέρα επεριμέναμε, αλλά οι Τούρκοι δεν εφανήκασι».
Η εκδίκηση μετατρέπεται πλέον σε πράξη λύτρωσης. Και ο δημιουργός, αλαζόνας και δέσμιος του ναρκισσισμού του.
Γιάννης Ν. Γκακίδης