85η απονομή των βραβείων Όσκαρ

Σκέψεις ενός αρειανού…

FFN_IMAGE_51022527|FFN_SET_60060710
Βλέπω τα Όσκαρ από μικρός, από τότε που η μετάδοση γινόταν στο Filmnet. Δεν ξέρω, αλλά για κάποιον, ανεξήγητο η αλήθεια είναι, λόγο μου άρεσε αυτό το πανηγυράκι, έκανα τις προβλέψεις μου και χαιρόμουν όταν βραβεύονταν οι επιλογές μου. Όσο μεγάλωνα κι άρχισα να καταλαβαίνω το γενικότερο παιχνίδι της βιομηχανίας του θεάματος, το ενδιαφέρον μου έπεσε και πάνω που έλεγα ότι θα σταματήσω να παρακολουθώ, τουλάχιστον σε απευθείας μετάδοση, τις τελετές, ήρθε πέρυσι το «Ολύμπιον» να δώσει ένα γηπεδικό χαρακτήρα στην όλη φάση. Γιουχαϊσματα, επευφημίες, καφροσχόλια για τις εμφανίσεις των σταρ κι ένας γενικότερος χαβαλές που σου δίνει ένα παραπάνω κίνητρο για να ξενυχτήσεις. Δυστυχώς, όμως, η φετινή, 85η απονομή των χρυσών αγαλματιδίων ήταν μία από τις πιο προβλέψιμες σε ότι αφορά τα βραβεία και τις πιο βαρετές όσον αφορά το σόου. Η Ακαδημία θέλησε να μοιράσει τα κομμάτια της πίτας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μείνει κανείς παραπονεμένος, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βραβευθούν φέτος 12 ταινίες, με πολυνίκη την «Ζωή του Πι» με 4 αγαλματίδια και το «Επιχείρηση: Argo» που απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, να κερδίζει συνολικά 3.
Αναλυτικότερα και μετά από μια σειρά βραβεύσεων που περιλάμβανε ενώσεις κριτικών, Χρυσές Σφαίρες και Bafta με το «Επιχείρηση: Argo» να θριαμβεύει στις περισσότερες κάτι που οδήγησε νομοτελειακά και στην οσκαρική του νίκη, το τοπίο είχε ψιλοξεκαθαρίσει στις βασικότερες κατηγορίες. Ο α’ ανδρικός ρόλος άνηκε στον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις από τη στιγμή που αποφάσισε να φορέσει τη γενειάδα του Λίνκολν (αν και θεωρώ ότι η ερμηνεία του Χόακιν Φίνιξ στο «The Master» ήταν καλύτερη), ο β’ γυναικείος  είχε κλειδώσει στην Αν Χάθαγουεϊ των «Άθλιων», ενώ και στις άλλες δυο ερμηνευτικές κατηγορίες επικράτησαν τα φαβορί, η Τζένιφερ Λόρενς δηλαδή στον α’ γυναικείο ρόλο για την ερμηνεία της στον «Οδηγό αισιοδοξίας», παρά το ρεύμα που υπήρχε τις τελευταίες μέρες για την Εμανουέλ Ριβά της «Αγάπης» και ο Κριστόφ Βαλτς για τον «Django, ο τιμωρός», αν και ο ρόλος του ήταν ξεκάθαρα πρωταγωνιστικός. Ο δημιουργός της ταινίας  Κουέντιν Ταραντίνο πήρε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, ενώ αυτό του διασκευασμένου σεναρίου πήγε στον Κρις Τέριο για τη δουλειά του στο «Επιχείρηση: Argo». Η μίνι έκπληξη της βραδιάς έγινε στην κατηγορία της σκηνοθεσίας με την βράβευση του Ανγκ Λι, για δεύτερη φορά μετά το «Brokeback Mountain», αντί του φαβορί Στίβεν Σπίλμπεργκ, ενώ δυσάρεστη (για μένα τουλάχιστον) ανατροπή έγινε και στην κατηγορία του animation,όπου κέρδισε μια από τις πιο αδύναμες δημιουργίες της Pixar, το «Brave», αντί του πολύ καλού «Ραλφ, η επόμενη πίστα». Αναμενόμενες και δικαιολογημένες τέλος  οι βραβεύσεις του Χάνεκε στην ξενόγλωσση κατηγορία για την «Αγάπη», της Adele για το τραγούδι του «Skyfall» και του «Searching for Sugar Man» στην κατηγορία ντοκιμαντέρ, ενώ αξιοσημείωτη ήταν η ισοπαλία στην κατηγορία  μοντάζ ήχου.
Σε ότι έχει να κάνει με την παρουσίαση της βραδιάς τα πράγματα κύλησαν σε ένα γενικότερο επίπεδο μετριότητας, αφού ούτε ο παρουσιαστής Σεθ ΜακΦάρλαν ούτε το αφιέρωμα στα μιούζικαλ βοήθησαν ιδιαίτερα. Ο ΜακΦάρλαν, δημιουργός του τηλεοπτικού «Family Guy» και του κινηματογραφικού «Τed», μπήκε δυναμικά με ένα αρκετά ενδιαφέρον αρχικό σκετσάκι και μερικά πετυχημένα αστεία, όπως το ότι αποστολή του ήταν  να κάνει τον Τόμι Λι Τζόουνς να γελάσει, σχολίασε την απουσία του Μπεν Άφλεκ, που από εδώ και πέρα θα πρέπει να τον λέμε Μπέντζαμιν, από την κατηγορία της σκηνοθεσίας, παρομοίασε το «Django, ο τιμωρός» με ραντεβού της Ριάνα με τον Μπόμπι Μπράουν, επιστράτευσε τον Κάπτεν Κερκ για να τον βοηθήσει να σώσει το σόου, έκανε κάποια ηλικιακά αστεία για την εννιάχρονη πρωταγωνίστρια του «Μυθικών πλασμάτων του Νότου» Κουβενζάνε Γουάλις, την μικρότερη υποψήφια στην ιστορία του α’ γυναικείου ρόλου (η συγκεκριμένη ταινία δεν βραβεύτηκε πάντως, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ήταν υποψήφια λέει πολλά), χόρεψε, τραγούδησε αλλά δεν έκανε την υπέρβαση, αφού μάλλον ξέχασε σπίτι το απολαυστικό, επιθετικό του χιούμορ. Αποτυχημένο και το αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Τζέιμς Μποντ, αφού τελικά Σον Κόνερι και Ρότζερ Μουρ αρνήθηκαν την πρόσκληση της Ακαδημίας. Κατά τ’ άλλα, κρατάμε τον ευχαριστήριο λόγο του Λιούις, τη βούτα της Λόρενς, το θέμα από τα «Σαγόνια του καρχαρία» που ακουγόταν κάθε φορά που κάποιος ξεπερνούσε το χρόνο στο λόγο του, το άνοιγμα του τελικού φακέλου από την Μισέλ Ομπάμα (συμβολισμός και καλά) και φυσικά τις ρώγες της Αν Χάθαγουεϊ που ήρθαν να αντικαταστήσουν επάξια το περσινό πόδι της Αντζελίνα Τζολί.

Ορέστης Μανασής