Κάθε ντοκιμαντέρ του μια αντεργκράουντ βιογραφία. Κάθε πρόσωπο – κι ένα κλαμπ – μια ζωντανή ιστορία αμφισβήτησης και αυτογνωσίας. «Φλέρυ – Τρελή του φεγγαριού» (2002), «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές ροκ» (2006), «Damo Suzuki – Αυτοσχεδιασμοί για μια φωνή, ένα ποίημα & μια τηγανιά μπάμιες» (2008), «Οδύσσειες σωμάτων – Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο» (2010) και τώρα επιστρέφει μπούμερανγκ η «Κατερίνα Γώγου – Για την αποκατάσταση του μαύρου» (2012).
Μου θυμίζεις Τομ Κρουζ που αναλαμβάνει Επικίνδυνες Αποστολές!
Για ποιο λόγο; Επειδή βιογραφώ προσωπικότητες, είτε είναι εν ζωή είτε όχι; Αυτό που με κεντρίζει είναι ότι θεωρούνται αμφιλεγόμενες προσωπικότητες! Κάποιοι μου λένε ότι είναι καταραμένες. Μετά την Φλέρυ Νταντωνάκη και την Κατερίνα Γώγου το άκουσα κατά κόρον αυτό. Δεν μ’ ενοχλεί. Αλήθεια είναι…
Αυτό το λέω πάντα, ότι ποτέ δεν κάνω ντοκιμαντέρ κατά παραγγελία. Η Φλέρυ μου «μίλησε» όταν την πρωτάκουσα στην εφηβεία μου, κι άρχισα να την ερευνώ. Τη Γώγου έτυχε να τη γνωρίσω το καλοκαίρι του 1993 και τον Οκτώβρη «έφυγε». Τη θαύμαζα ως ποιήτρια βέβαια. Κάνω θέματα που ενδιαφέρουν πάρα πολύ εμένα. Και προσπαθώ το δικό μου ενδιαφέρον να το μοιραστώ, να το κοινωνήσω ώστε να ενδιαφέρει και τους άλλους. Μάλλον γι’ αυτό κάνω κινηματογράφο: για να γνωστοποιήσω μια έρευνα και να τη δει και κάποιος άλλος.
Θα μου πεις ότι «αυτό είναι δημοσιογραφία»! Εκεί μπαίνουν εμβόλιμες και κάποιες δραματοποιημένες σκηνές (πάντα το επιδιώκω αυτό στις ταινίες μου) ή το προσεγγίζω αλλιώς μέσα από τα γυρίσματα. Π.χ. στη Φλέρυ η οθόνη έτρεμε. Ήταν η πρώτη μου ταινία κι έγινε με κάμερα στο χέρι. Και στο Ζωντανοί στο Κύτταρο επίσης.
Στη Γώγου ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα σταθερούς φακούς και σταθερό κάδρο. Δεν έχουμε μεγάλες αυξομειώσεις, άνοιγμα-κλείσιμο, έχουμε σταθερά μεγέθη. Επίσης, εδώ υπάρχει ένα μαύρο πανί πίσω από κάθε συνομιλητή, που είναι η «αποκατάσταση του μαύρου» κατά μία έννοια, σημειολογικά.
Το μαύρο πως το εννοούσε η Γώγου; Έχει σχέση με το σουπρεματισμό;
Όχι! Ακούγεται στην ταινία το ομότιτλο ποίημα της Γώγου που το ‘χει μελοποιήσει ο Λόλεκ, «αυτά τα λίγα για την αποκατάσταση του μαύρου»…
Κάποιοι λένε ότι το «μαύρο» είναι η σημερινή κατάσταση που την προφήτεψε η Γώγου. Στην ταινία όμως μια από τις καλύτερες φίλες της, η Λίνα Καρανασοπούλου η δικηγόρος, λέει ότι συζητώντας το με την Κατερίνα της είπε: «Να κι ένα ποίημα για να δικαιωθούν οι χασικλήδες! Έλεος ρε γαμώτο!!!».
Οπότε το «μαύρο» αυτομάτως απομυθοποιείται και υπονοεί το ειδικότερο (το ναρκωτικό) κι όχι το γενικότερο, το μαύρο μας χάλι. Κάπως έτσι παίζω με την έννοια, στηριζόμενος όμως στη μαύρη όψη των πραγμάτων γύρω μας.
Για το τέλος της Γώγου τι ακούγεται στην ταινία;
Η ταινία ασχολείται πολύ και με την παρακμή της, τα ναρκωτικά. Η Γώγου δεν ήταν πρεζάκι. Έμπλεξε με την ηρωίνη τα τελευταία 2-3 χρόνια της ζωής της. Αυτό που είναι συγκλονιστικό και που δεν το γνώριζα (το αφηγείται ο Ανδρέας Ταρνανάς) είναι ότι έγινε τζάνκι για χάρη της κόρης της. Κάποια στιγμή της είπε της Μυρτούς ότι «θα φροντίσω εγώ να μην κολλήσουμε, θα μπω κι εγώ στην ηρωίνη για να σου αποδείξω ότι εμείς είμαστε γυναίκες με ισχυρή οντότητα και δε θα παρασυρθούμε από την πρέζα». Αποτέλεσμα, κολλάει κι η Κατερίνα, σώζεται η Μυρτώ -καλά να ‘ναι η κοπέλα- και πεθαίνει η Κατερίνα απ’ αυτόν τον διάολο. Αυτά τα λέει ο Ταρνανάς.
Μιλάει κι η Μάρω Κοντού που το είχε ακούσει τότε, παρόλο που έρχεται από εντελώς άλλο κόσμο. Λέει ότι όταν κινδυνεύεις να χάσεις το παιδί σου ή τρελαίνεσαι ή γίνεσαι λέαινα και τρως τον άλλο ζωντανό. Κάπου εκεί πιστεύει η Κοντού ότι ήταν κι η Κατερίνα.
Στην Θεσσαλονίκη θα παιχτεί;
Πλέον μπορώ να ανακοινώσω ότι από τις αρχές Απριλίου θα παίζεται στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας στο Ολύμπιον». Αν θα γίνονται καθημερινές προβολές ή μόνο σαββατοκύριακα, αυτό δεν το γνωρίζουμε ακόμη.
Να πω επίσης ότι είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή όπου κανείς δεν πληρώθηκε ακόμα. Το ΕΚΚ μας έδωσε ένα ελάχιστο ποσό για να καλύψουμε κάποια από τα έξοδα διανομής. Κόπια DCP, υποτιτλισμός και κάποιες αφίσες και τα λεφτά δε φτάσανε…
Εκκρεμεί μια απόφαση αν θα μπει η ΕΡΤ συμπαραγωγός. Το έχουμε τρομερή ανάγκη κυρίως για να πληρωθούν άνθρωποι: ο διευθυντής φωτογραφίας, το Akron Studio όπου έγινε το post production, ο μοντέρ, ο Τσιώλης που έγραψε μουσική… Δούλεψαν όλοι με την ψυχή τους και το κάνανε για μένα και για την ψυχή της Γώγου που κυριολεκτικά την αγαπούν.
Και βεβαίως η ταινία θα προβληθεί κατά τη διάρκεια του 15ου ΦΝΘ στο Πανόραμα.
Κώστας Γ. Καρδερίνης
(μερική αναδημοσίευση από το www.mic.gr)