Murder on the Orient Express
«Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές»
Βαθμολογία: 3/5
Αστυνομική ταινία μυστηρίου αμερικανικής παραγωγής 2017
Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh
Πρωταγωνιστούν: Kenneth Branagh, Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Penelope Cruz, Willem Dafoe, Judy Dench, Sergei Polunin, Derek Jacobi κ.α.
Υπόθεση: Ένας φόνος λαμβάνει χώρα στο Όριαν Εξπρες και ο κλασικός ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρώ καλείται να βρει τον ένοχο ανακρίνοντας τους επιβάτες και τα μέλη του πληρώματος.
Η ταινία αποτελεί μεταφορά ενός από τα διασημότερα και πιο αγαπημένα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι το οποίο γράφτηκε το 1934 και μεταφέρθηκε με μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία στον κινηματογράφο το 1974 με αξιοζήλευτο καστ, μεταξύ των οποίων και οι Sean Connery, Vanessa Redgrave, Lauren Bacall, Ingrid Bergman, Jacqueline Bisset και John Gielgud. Το βιβλίο επίσης μεταφέρθηκε δύο φορές στη μικρή οθόνη, το 2001 ως τηλεταινία με τον Alfred Molina και το 2010 ως μέρος της σειράς ταινιών Agatha Christie’s Poirot με τον εξαιρετικό David Suchet στον πρωταγωνιστικό ρόλο.[wp_ad_camp_1]
Η παρούσα ταινία φέρει την υπογραφή ενός από τους πιο δεξιοτέχνες και τελειομανείς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, του Kenneth Branagh, ο οποίος μετά από μία σειρά άρτιων κινηματογραφικών ταινιών, στις οποίες έχει παίξει ή έχει κατευθύνει άλλους υπό τις οδηγίες του ως σκηνοθέτη, έχοντας ολοκληρώσει σκηνοθετικά και επιμέρους ερμηνευτικά το όραμα του για τη μεταφορά των έργων του Σαίξπηρ στη σύγχρονη κινηματογραφική πραγματικότητα και έχοντας ερμηνεύσει τον ντετέκτιβ Wallander στη μίνι σειρά, δείχνει να ανοίγει καινούργιο κεφάλαιο στην κινηματογραφική του πορεία ερμηνεύοντας τον λειτουργικά άρτιο και σαν χαρακτήρα ιδιόρρυθμο ήρωα της Αγκάθα Κρίστι τον Ηρακλή Πουαρώ. Και κατά ένα μεγάλο μέρος τα καταφέρνει, καθώς ο ήρωας του, μπορεί να μην έχει την τελειότητα του τηλεοπτικού David Suchet αλλά ξεπερνάει κατά πολύ τον Πουαρώ της κλασικής ταινίας του 1974 Albert Finney και μάλιστα προσθέτει σε αυτόν στοιχεία συναισθηματικής φύσεως σε προσωπικό και δη ρομαντικό επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα, στη φωτογραφία που κουβαλάει μαζί του, η οποία απεικονίζει την πρώην σύζυγο του, Emma Thompson.
Καταφεύγοντας στη σύγκριση με την κλασική ταινία του 1974, θα αναφερθώ μόνο σε επίπεδο παραγωγής, καθώς θεωρείται ευνόητο ότι η παρούσα ταινία, η οποία γυρίστηκε 4 δεκαετίες μετά, συνεπικουρούμενη με τις αλματώδεις εξελίξεις στην τεχνολογία έχει να παρουσιάσει αρτιότητα στην κινηματογράφηση, εξαιρετικά τοπία. Συμπληρωματικά αναφέρω ότι ανάμεσα στους παραγωγούς συγκαταλέγεται και ο Ridley Scott. Εξαιρετική δουλειά στη φωτογράφηση και στα πλάνα λήψης γενικότερα και ειδικότερα στην ανακάλυψη του φόνου από τον Πουαρώ.[wp_ad_camp_1]
Αναφορικά με το υπόλοιπο καστ της ταινίας, στο οποίο ξεχωρίζουν μεγάλα ονόματα , όπως αυτό της Michelle Pfeiffer, του Johnny Depp, της Penelope Cruz, του Derek Jacobi και της Judi Dench, καθώς και αυτό του πρώην διάσημου χορευτή Sergei Polunin, θα ήταν άδικο να καταφύγουμε σε σύγκριση με την κλασική ταινία ξεχωριστά για τον καθένα, καθώς αυτό που περισσότερο χαρακτηρίζει τους ηθοποιούς της παρούσας ταινίας ως σύνολο δεν είναι σε καμία περίπτωση η ερμηνευτική συνοχή τους. Πιο συγκεκριμένα, ο καθένας δείχνει να παίζει το δικό του ρόλο αποκλεισμένος από τους γύρω του και η όποια συναισθηματική φόρτιση φαντάζει αποστασιοποιημένη. Αυτό περισσότερο εξηγείται στο ότι η ταινία δε διακρίνεται σε καμία περίπτωση από τη συγκίνηση που αναμέναμε από την ιστορία, η οποία εμφανίζεται σε μικρό βαθμό μόνο στην αποκάλυψη του τέλους και όχι στις ανακρίσεις. Βασικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, για όποιον τη δει αυτόνομα και χωρίς τάση σύγκρισης, είναι η δυσκολία κατανόησης λεπτομερώς της ιστορίας, για όσους δεν τη γνωρίζουν, πρωτίστως ως προς τις λεπτομέρειες που οδηγούν στο ποιος έκανε το έγκλημα. Αυτό οφείλεται στο ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ανάκρισης περιορίζεται σε σποραδικές ατάκες μεταξύ των επιβατών και του Πουαρώ και όχι στην ίδια τη φύση της ανάκρισης με πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες θα έπρεπε να διαχέονται προς όφελος εκείνων που δεν γνωρίζουν την ιστορία και εκείνων που την είχαν λατρέψει σα μια ιστορία απονομής δικαιοσύνης μετά από μία ανείπωτη τραγωδία. Με λίγες λέξεις, δείχνει σαν μία προσπάθεια αφήγησης της ιστορίας με άλλο τρόπο περισσότερο περιληπτικό και ως εκ τούτου ατελή. Ως αντίποδας όμως αυτής της παράλειψης προβάλλεται η ενίσχυση της ταινίας με έξυπνες ατάκες, χιουμοριστικές και μη και μία νέα απόδοση της ιστορίας περισσότερο προσαρμοσμένη στο νέο τρόπο σκέψης με τη χρυσή τομή του τέλους, αυτή τη φορά δοσμένη με περισσότερο δεξιοτεχνικό τρόπο, χωρίς να δίνεται άμεσα η ετυμηγορία (ταινία του 1974), αλλά και χωρίς να αργεί τόσο (μίνι σειρά του BBC).[wp_ad_camp_1]
Τέλος, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η ταινία από μόνη της οδηγεί, σε όσους επιθυμούν στην ανακάλυψη της ιστορίας μέσα από το βιβλίο και τις ταινίες και αν λάβουμε υπόψη στο τέλος της ταινίας, τη μετάβαση στην Αίγυπτο του Πουαρώ – Branagh, προκειμένου να εξιχνιάσει άλλο ένα έγκλημα, αυτό μας προδιαθέτει για νέα κινηματογραφική συνέχεια του ήρωα του Branagh.
ΕΥΤΥΧΙΑ Χ. ΚΟΚΚΙΝΗ