Sound in silence
Αν το καλοσκεφτείς, το μόνο εύκολο για έναν μουσικό είναι το να βάλει την μουσική του σε εμπορικά κουτάκια. Λίγο πιασάρικοι στίχοι, μια πιο στρωτή μουσική φόρμα, πιο εύκολες μελωδίες, στροφή σε δισκογραφική και ιδού η επιτυχία. Το να επιμείνεις σε ένα δικό σου, προσωπικό ιδίωμα, ανάμεσα στο shoegaze και στο post rock και το να επιμένεις φετιχιστικά σχεδόν σε ένα υψηλοτάτου επιπέδου αισθητικής και μοναδικότητας artwork είναι σαφώς πιο δύσκολο. Αλλά και πολύ πιο ουσιαστικό.
Ακούγοντας το Faded photographs, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση του (ας μου επιτραπεί ο σολοικισμός) «αφήνεσθαι». Εύθραυστο, απαλό, ταξιδιάρικο, ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό. Σαν ένα ζεστό παλτό την πιο κρύα μέρα του χειμώνα. Αιθέριες κιθάρες, αεράτα πλήκτρα, κλιμακούμενα μπάσα, νωχελικά κρουστά, πληθώρα οργάνων και συντελεστών. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω dream post rock. Έχει μεν την τρυφερότητα και την αίσθηση του ονείρου που αποπνέει η dream pop -πλην όμως οι δομές και η υποβόσκουσα ένταση των συνθέσεων διέπονται από την ευφυΐα και τον πειραματισμό που χαρακτηρίζει το post rock. Παράλληλα, ξεπερνά το σκόπελο στον οποίο κινδυνεύουν να πέσουν όσοι ασχολούνται με αυτό το μουσικό είδος -ήτοι, την αυτάρεσκη και ατέρμονη επανάληψη, χωρίς μία έστω υπόνοια εξέλιξης. Εδώ οι μελωδίες είτε εξελίσσονται είτε γίνονται πιο σύνθετες, χωρίς όμως να χάνουν ούτε για μια στιγμή τον προσανατολισμό τους.
Η έλλειψη στίχων, με τη σειρά της, αφήνει τον ακροατή να πλάσει τις εικόνες που ταιριάζουν με τη μουσική -γι’ αυτό εξάλλου και η ακρόασή του πρέπει να είναι μια καθαρά προσωπική εμπειρία. Όπως και οι μοναδικές φωτογραφίες που στολίζουν το εξώφυλλο του κάθε αντιτύπου…
Μαριάννα Βασιλείου