(THE DESCENDANTS)
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Παίζουν: Τζορτζ Κλούνι, Σαϊλίν Γούντλι, Μπο Μπρίτζες, Ρόμπερτ Φόρστερ, Τζούντι Γκριρ, Μάθιου Λίλαρντ
Διάρκεια: 115′
Αξιολόγηση: ****
Οι «Απόγονοι» είναι κάτι παραπάνω από μία τρυφερή ταινία για τη διαχείριση του πένθους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πολλά παραπάνω. Οπωσδήποτε, οι χαρακτήρες έχουν βάθος (ένα καλό σενάριο κι ένα καλό μυθιστόρημα) και δευτερεύουσες πλοκές στολίζουν το δέντρο της ιστορίας. Οι λύσεις του δράματος δεν είναι εύκολες – ούτε φυσικά και δύσκολες. Τα περισσότερα πράγματα έχουν λόγο που συμβαίνουν και είναι αληθοφανή.
Ο επικείμενος θάνατος της μητέρας τραβάει τη σκανδάλη που πυροδοτεί τις μεταβολές της ιστορίας και συσχετίζει δύο έντιμες, μάλλον συνηθισμένες οικογένειες. Ο πατέρας αναλαμβάνει πια την ανατροφή δύο παιδιών που, όπως συμβαίνει, λίγο γνωρίζει.
Η ιστορία φαίνεται κοινή, όμως δεν είναι. Η φυσική ιστορία του τόπου, της Χαβάης, συνομιλεί με το οικογενειακό δράμα, με γραμμές στρογγυλές. Το μέλλον των νησιών, όπως και των ορφανών από μάνα παιδιών, επαφίεται στα χέρια των ξένων, λευκών αποίκων, όπως ακριβώς και στα χέρια του σχεδόν ξένου πατέρα. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτή η… Hawaiiana είναι περίεργα ώριμη. Το σχήμα του «ξένου πατέρα» αποτελεί ακόμα μυθοπλαστική Λυδία Λίθο και συχνά απανθρακώνει ποιοτικά το δημιουργικό σώμα που απασχολεί, λόγω της αναπόφευκτης συναισθηματικής ανεπάρκειας των δημιουργών. Οι αποξενωμένοι πατέρες δεν παραμένουν εφόρου ζωής στο περιθώριο, εφόσον καταβάλουν την αποχρώσα προσπάθεια.
Επιπλέον, οι «Απόγονοι» είναι και μια ένδειξη πως η ερωτική απιστία σουβλίζει το ίδιο, ακόμα κι όταν ο άπιστος είναι εγκεφαλικά νεκρός. Ο απατημένος μηχανεύεται τα ίδια εξευτελιστικά μέσα για να δικαιωθεί το ερωτικό αδίκημα. Οι άνθρωποι, τελικά, είναι εκείνα τα αλλόκοτα όντα με τα δύο πόδια και τα δύο χέρια που κάνουν τα περισσότερα πράγματα λάθος, η γεύση τους όμως είναι γλυκιά.
Ρωμανός Σκλαβενίτης