(THE DESCENDANTS)
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Παίζουν: Τζορτζ Κλούνι, Σαϊλίν Γούντλι, Μπο Μπρίτζες, Ρόμπερτ Φόρστερ, Τζούντι Γκριρ, Μάθιου Λίλαρντ
Διάρκεια: 115′
Αξιολόγηση: ****
Μια συνηθισμένη ιστορία δεν μπορεί ποτέ να κάνει τη διαφορά αν δεν έχει τις λεπτομέρειες που μπορούν να της δώσουν, όχι απαραίτητα τη διαχρονικότητα, αλλά έστω την εφήμερη ή προσωρινή ικανότητα της ευχαρίστησης, της ιδέας πως αυτός που την συνέλαβε δεν αρκείται στα πατροπαράδοτα και δεν φοβάται να κάνει το παραπάνω βήμα. Ο Αλεξάντερ Πέιν μας έχει πείσει προ πολλού πως έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο να μπλέκει επιτυχημένα το χιούμορ με το δράμα, το δάκρυ με το γέλιο. Οπότε αυτό το χαρακτηριστικό του «The Descendants» δεν κάνει τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνει το ντύσιμο που κάνει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε μια ιστορία που σίγουρα έχουμε ξαναδεί. Μια οικογένεια σε κρίση, με τη σύζυγο σε κώμα στο νοσοκομείο, προσπαθεί να επιβιώσει. Τα πάντα ανατρέπονται μόλις αποκαλύπτεται πως η σύζυγος ήταν άπιστη και είχε εξωσυζυγική σχέση. Και λοιπόν;
Η ευφυΐα του Πέιν φαίνεται στην απλή στιγμή που αποσαφηνίζεται πως η κατάσταση της μητέρας και συζύγου είναι μη αναστρέψιμη. Αυτόματα η απιστία μπαίνει σε διαδικασία αθώωσης. Τις αρχικές φωνές και την ακατάσχετη οργή διαδέχονται η κατανόηση και στο τέλος, η πλήρης συγχώρεση. Έτσι, ο θάνατος και η απώλεια δεν ξεπερνιούνται απλά, αλλά καταλήγουν να γίνονται μια παραγωγική διαδικασία που βοηθά όλα τα μέλη της οικογένειας να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η ταινία θα μπορούσε να τελειώσει στο μοίρασμα της τέφρας μέσα στα καταγάλανα νερά του Ειρηνικού ωκεανού. Όμως, ο Πέιν στην τελευταία σκηνή μάς δείχνει πρακτικά αυτό που θέλει να πει με ολόκληρη την ταινία του: η ζωή συνεχίζεται…
Πέτρος Καλογεράς