Το La La Land δεν είναι καθαρόαιμο μιούζικαλ, όσο και αν παραπλανεί ο τίτλος. Είναι μία ταινία που μιλάει, χορεύει, τραγουδάει και κυρίως έχει ξεκάθαρο στόχο. Στόχος είναι ο έρωτας, κάθε μορφής. Ο έρωτας που παίρνει ανθρώπινη μορφή και κολλάει στο αντίθετο φύλο σαν πεπρωμένο μετά από τόσες ενδείξεις «τυχαίας» συνάντησης. Ο έρωτας για αυτό που ο καθένας είναι φτιαγμένος και για τους στόχους που θέτει προκειμένου να βρει το δρόμο του. Επί της ουσίας, η πιο απλή ιστορία. Τόσο καθημερινή, τόσο ανθρώπινη, τόσο όμως δεξιοτεχνικά δοσμένη. Χωρίς μεγαλοστομίες στη μουσική, στο στίχο ή στην κίνηση, αλλά με αυτή την απλότητα που πλέον με τόση περιπλοκότητα γύρω μας είναι δύσκολο να συναντήσεις και κατ’επέκταση να εκτιμήσεις. Διότι η μουσική και ο χορός επεμβαίνουν στην πρόζα μόνο τις στιγμές της κορύφωσης και δη σε αγγελικό σκηνικό καθότι είναι γυρισμένη εξ’ολοκλήρου στο Λος Αντζελες. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ χορεύει και τραγουδάει εξαιρετικά, αν και είχε ήδη δώσει μουσικά δείγματα με το κομμάτι “Put me in the car“ και τη συμμέτοχη του στο ιντι ροκ γκρουπ Dead Man’s bones. Εδώ όμως παθιασμένος με τη Jazz περνάει στο άλλο άκρο. Η χαρισματική Έμα Στόουν λικνίζεται κάπου ανάμεσα σε γοητευτική ενζενί στο πλευρό του και μοιραία γυναίκα. Ιδιαίτερη μνεία στις ματιές που ανταλλάσουν, στα μικρά στιγμιότυπα που ο έρωτας υποδηλώνεται, εξαιρετική δουλειά από το σκηνοθέτη στο σκηνικό. Όπως επίσης η «διαίρεση» της ιστορίας στις 4 εποχές του χρόνου απεικονίζοντας τις εντάσεις ή αποστάσεις ανάμεσα στο κεντρικό ζευγάρι αναλογικά με τα συναισθήματα που κάθε εποχή του χρόνου ελλοχεύει στις ψυχές μας.
Η ταινία ήδη ακούγεται πολύ στα κριτικά πηγαδάκια των Οσκαρ και αυτό είναι που της προσθέτει έξτρα πόντους για να τη δεις. Πέρα όμως από όλο αυτό, το αμπαλάζ που ενόψει των εορτών την κάνει πιο φωτεινή, η ταινία είναι από μόνη της μία σταθερή αξία για την ουσία της ίδιας της ζωής και το δρόμο που ο καθένας επιλέγει, τις παράπλευρες απώλειες και τις προτεραιότητες που δίνει. Η ταινία εκφράζει την ουτοπία της οπτιμιστικής σκέψης για καθολική ευτυχία. Έτσι δίνει χώρο σε μισό παραμύθι και ολόκληρη αλήθεια. Και εκεί είναι που κερδίζει εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν τη ζωή χωρίς πολλή σκέψη, αλλά με τον αυθορμητισμό που σε οδηγεί στο μεγαλύτερο πόθο ή συναίσθημα σου. Σε εκείνη την εσωτερική δύναμη που στα διλήμματα δεν δίνει αρκετό χώρο σκέψης, αλλά τα ξεδιαλύνει αμέσως και ξεκάθαρα. Ο απολογισμός σχετικά με τις πράξεις ή τις παραλείψεις των ηρώων που έρχεται καθοριστικά στο τέλος με μια πανδαισία βημάτων και μουσικής στυλ «τι θα γινόταν αν είχαν γίνει όλα με τον άλλο τρόπο» απλά μας επιβεβαιώνει ότι στη ζωή δεν υπάρχουν ξεκάθαροι νικητές και ηττημένοι, παρά μόνο εκείνοι που παρέβλεψαν την αυθόρμητη σκέψη για να προγραμματίσουν μία ζωή χωρίς συναίσθημα, κάτι το οποίο σαφέστατα δεν έχουμε να επιρρίψουμε στους ήρωες αυτής της ταινίας.
La La Land
Mουσική ταινία, αμερικανικής παραγωγής 2016
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζελ
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμα Στόουν, Ρόζμαρι Ντεγουίτ, Τζον Λέτζεντ κ.α.
Υπόθεση: Ένας νεαρός πιανίστας της τζαζ που ονειρεύεται να ανοίξει δικό του Jazz club και μία νεαρή γκαρσόνα που φιλοδοξεί να γίνει ηθοποιός συναντιούνται ξανά και ξανά, ώσπου κάποια στιγμή ο έρωτας τους φέρνει κοντά. Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για την επίτευξη του στόχου έκαστου και στην αληθινή αγάπη γεννιούνται τα μεγαλύτερα διλήμματα ψυχής.