(MARTHA MARCY MAY MARLENE)
Σκηνοθεσία: Σον Ντέρκιν
Παίζουν: Ελίζαμπεθ Όλσεν, Τζον Χοκς, Σάρα Πόλσον, Χιου Ντάνσι
Διάρκεια: 120′
Αξιολόγηση: ****
Η Μάρθα είναι μια κοπέλα που δεν πέρασε αυτό που θα λέγαμε ήσυχη ζωή. Δεν θα μάθουμε πολλά για το παρελθόν της, μας αρκεί να εστιάσουμε στα δυο τελευταία χρόνια, όταν και βίωσε διάφορα, που την έχουν διαταράξει ψυχολογικά, προτού κατορθώσει να δραπετεύσει από ένα κοινόβιο, όπως βλέπουμε στα πρώτα πλάνα του φιλμ. Ένα αγχωτικό τηλεφώνημα στην καλοβολεμένη αδερφή της, μετά την απόδραση, είναι αρκετό εντέλει για να τη φέρει στη θαλπωρή (;) ενός εντυπωσιακού σπιτιού, με θέα μια μαγευτική λίμνη. Η συμβίωση εκεί με την αδερφή της και το γαμπρό της δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ομαλή, καθώς οι μνήμες τη βασανίζουν και την οδηγούν σ’ ακατανόητες συμπεριφορές…
Η θαυμάσια ταινία του Σον Ντέρκιν (βραβείο στο Σάντανς) είναι η ιστορία μιας επιβίωσης, της εξόδου από ένα «survival» πραγματικό, που αφήνει τα μύρια κουσούρια, απαιτεί πάλη για την επαναφορά, αλλά και αποδεικνύει ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι τόσο απλό το να μοιράζεσαι στ’ αλήθεια όσα σου συμβαίνουν -ή σου συνέβησαν- με πρόσωπα φαινομενικά οικεία, αλλά με τα οποία σε χωρίζει ένας ωκεανός διαφορετικών παραστάσεων, εμπειριών, επιθυμιών…
Το «Martha Marcy May Marlene» δεν βρίσκει τόσες διαφορές ανάμεσα στο πρωτόγονο (το κοινόβιο, όπου όλα παραπέμπουν στην αρχέγονη μορφή ζωής και το σεξ είναι -ή δείχνει- απενοχοποιημένο) και στο πολιτισμένο (η σπιταρώνα, οι μεγαλοαστοί, η παγερή γεύση της επιτυχίας, η δυσκολία της απόλαυσης του έρωτα), μια που το αποτέλεσμα αμφότερων είναι ο εγκλωβισμός και η απώλεια της χαράς της ζωής. Η πανέμορφη, με παιδιάστικο πρόσωπο (και μόνο!), Ελίζαμπεθ Όλσον, σηκώνει το φορτίο του απαιτητικού ρόλου της ηρωίδας, με τις εντυπωσιακές -για μια άγνωστη σε μας- υποκριτικές επιδόσεις της, έτσι ώστε αυτό το ιδιότυπο θρίλερ που παίζει με το διχασμό της προσωπικότητας, αλλά και την παράνοια του σύγχρονου μπερδεμένου ατόμου, να στοχεύει καίρια όσο ένας Χάνεκε και να σε αφήνει με τρόμο και αμφιβολία στο φινάλε…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος