OBLIVION
Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοσίνσκι
Παίζουν: Τομ Κρουζ, Μόργκαν Φρίμαν, Όλγκα Κουριλένκο, Αντρέα Ράιζμπορο, Νικολάι Κόστερ-Βάλνταου, Μελίσα Λίο
Διάρκεια: 124’
ΦΑΡΓΚΑΝΗ (3η εβδομάδα)
Εν συντομία, η εμμονή μας με την καταστροφολογία και το επικείμενο τέλος του κόσμου σε ακόμα μια παραλλαγή της. Οι μύθοι, οι δεισιδαιμονίες και οι φοβίες μας από τον κατακλυσμό του Νώε μέχρι το ημερολόγιο των Μάγια και τον πυρηνικό όλεθρο βρίσκουν ακόμα ένα πάτημα στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο του «Oblivion». Και πόσο παράξενο είναι, αν το σκεφτείτε, πως χαρακτηρίζουμε ένα genre με έναν όρο βγαλμένο από τα κιτάπια της θρησκείας. Η Γη, λοιπόν, έχει καταστραφεί ολοσχερώς, οι άνθρωποι έχουν αποικίσει σε άλλον πλανήτη, κι αυτό που έχει απομείνει είναι ατελείωτες άγονες εκτάσεις καλυμμένες από άμμο και δυο επιστήμονες/ στρατιώτες/ πράκτορες που για λόγους ασφαλείας τους έχει διαγραφεί προσωρινά η μνήμη. Ο ρόλος τους στην εγκαταλειμμένη Γη είναι να προστατεύουν την υπερεξελιγμένη τεχνολογία με την οποία συλλέγουν ενέργεια και τη στέλνουν στην αποικία. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, αυτό τουλάχιστον νομίζουν ότι κάνουν, μέχρι που ο Τζακ με την ακόρεστη περιέργειά του και τις θολές αναμνήσεις θα γνωρίσει την Τζούλια, μια γυναίκα που στοιχειώνει τα όνειρά του και θα αναζητήσει απαντήσεις. Οι αληθινά καλές ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας σπανίζουν, διότι συνήθως έχουν τεράστιο μπάτζετ το οποίο αυξάνει και το άγχος της εμπορικής επιτυχίας με αποτέλεσμα να πέφτει ο ποιοτικός πήχης. Μια πολύ καλή ιδέα, λοιπόν, μ’ έναν πρωταγωνιστή που λατρεύουμε να μισούμε ή μισούμε να λατρεύουμε, η οποία όμως, δεν αναπτύσσεται επαρκώς και γρήγορα καταλήγει σε ατελείωτα κυνηγητά, μπόλικα κλισέ και αμπάλωτες τρύπες. Ναι, είναι ταινία για σινεμά και σβησμένα φώτα. Όχι, αν πάτε με ψηλές προσδοκίες, θα απογοητευτείτε.
Αξιολόγηση: ** (2)
Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος