ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Καλησπέρα σας κ. Κυφωνίδη. Μιλήστε μας λίγο για εσάς.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Καλησπέρα. Γεννήθηκα τον Ιούλιο του 1970 στη Θεσσαλονίκη και από μικρός έπαιζα… θέατρο με συμμαθητές, φίλους και ξαδέλφια (αυτοσχέδιες παραστάσεις), ενώ τοποθετούσα διάφορα αντικείμενα στο φως, σαν σε θεατρική σκηνή. Κέρδισα στην ηλικία των 7 χρόνων το Β΄ βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Παιδικής Ζωγραφικής με θέμα το διάστημα κι έβλεπα από την ηλικία των 11-12 ετών συνειδητά πια κινηματογράφο, όχι μόνο Ελληνικό. Αυτό όμως δεν με απέτρεψε από το να παίζω στο σπίτι και τις αλάνες με τους φίλους μου όλα τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας. Στην εφηβεία ασχολήθηκα με τον στίβο και παράλληλα μεγάλωσε η αγάπη μου για το θέατρο και τον κινηματογράφο, συλλέγοντας ταινίες σε VHS και προγράμματα, όπως και περιοδικά με αφιερώματα και στοιχεία αναλυτικά για παραστάσεις και ταινίες. Ωστόσο επαγγελματικά στράφηκα στη δημοσιογραφία, σπουδάζοντάς την, αρχικά, και στη συνέχεια εφαρμόζοντάς την πρακτικά στο ραδιόφωνο (ΑΝΤ1), την εφημερίδα (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ) και την τηλεόραση (ΕΡΤ).
Δ.Β.: Πολύπλευρη προσωπικότητα, δηλαδή, και πολλά τα ερεθίσματα και τα ταλέντα. Σε διάφορους και διαφορετικούς τομείς της τέχνης. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο αυτόν (της τέχνης) και να επικεντρωθείτε συγκεκριμένα στην υποκριτική;
Ι.Κ.: Ήθελα πάντα, αλλά πολλές φορές η ίδια η ζωή σε πάει αλλού και σίγουρα οι ευθύνες για το “αλλού” είναι και δικές σου, δηλαδή είναι και δική σου επιλογή. Σε μία, όμως, διακοπή τετράμηνη της σύμβασής μου με την ΕΡΤ βάσει του νόμου που ίσχυε τότε, αποφάσισα να παρακολουθήσω στην Αθήνα το στούντιο υποκριτικής της φίλης μου Αθηνάς Παππά, καταξιωμένης πρωταγωνίστριας του θεάτρου και σπουδαίας σκηνοθέτιδος και δασκάλας. Και εν τέλει το ένα έφερε το άλλο. Κι ενώ πρωτίστως ήθελα να διευρύνω το πεδίο γνώσης μου και να πειραματιστώ, βρέθηκα στον χώρο επαγγελματικά. Αρχικά, με την παράσταση που υπέγραφε η ίδια η Αθηνά με τον τίτλο “Πεινάει Κανείς” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον χειμώνα του 2011 ενώπιον του ίδιου του αείμνηστου Κακογιάννη.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράστασή σας, τη θεατρική vintage performance “Ο Ηρακλής Πουαρό στο Orient Express???”που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο στο Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Εκτός από πρωταγωνιστής είστε και ο σκηνοθέτης.
Ι.Κ.: Όταν παρακολούθησα στη συνδρομητική τηλεόραση την κατά Κένεθ Μπράνα κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι “Έγκλημα στο Orient Express”και έχοντας υπόψη μου και την πρώτη εκδοχή με το μεγάλο Άλμπερτ Φίνευ, άρχισα πάλι να ψάχνω στοιχεία, τόσο μυθοπλαστικά όσο και πραγματικά σε σχέση με την ιστορία του θρυλικού τρένου. Κι έπεσα πάνω σε ένα δημοσίευμα που αναφερόταν στους βανδαλισμούς που έγιναν στην αυθεντική τραπεζαρία του τρένου που βρίσκεται στο Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Και τότε διαπίστωσα με λύπη ότι δεν ήξερα πως στο μουσείο αυτό υπάρχει ως μόνιμο έκθεμα η περιβόητη τραπεζαρία-βαγόνι. Και χάρηκα και ντράπηκα. Ντράπηκα για τον εαυτό μου. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πάρα πολύ. Αμέσως ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να ανεβάσω ως παράσταση το “Έγκλημα στο Orient Express” μέσα στο ίδιο το Orient Express. Και πέρα από την απόδοση και τη σκηνοθεσία ήθελα να αναλάβω και το ρόλο του Ηρακλή Πουαρό, που ωστόσο από τις πρόβες οδηγήθηκα να τον “ενδυθώ” με “έμμεσες” και άμεσες “αναφορές” στον Σέρλοκ Χολμς και τους επιθεωρητές Κλουζό και Ζυβ. Για μένα ο ρόλος είναι πάντα ένα κοστούμι. Ένα κοστούμι που θέλω να το φοράω και όχι να με φοράει. Αυτό που επιθυμώ πάντα και επιχειρώ πάντα είναι να είμαι ο Ιωάννης ή Γιάννης με τα χαρακτηριστικά του ρόλου που υποδύομαι – όχι απαραίτητα τα εμφανισιακά (χαρακτηριστικά), αλλά τα χαρακτηριστικά με την έννοια των στοιχείων. Θέλω να είμαι και όχι να παριστάνω!!! Επειδή, όμως, τα δικαιώματα του θεατρικού που βασίζεται στο μυθιστόρημα, τα είχε πάρει η Κάτια Δανδουλάκη, στράφηκα στη graphic novel εκδοχή, στην οποία και βασίστηκε η δική μας παράσταση, αλλά με ανάστροφη αφήγηση και ορισμένους ενδυματολογικούς και μουσικούς αναχρονισμούς. Η ομάδα που συνέθεσα δε, με την ονομασία “Swim or Die”, είναι ένα κράμα επαγγελματιών, πειραματιστών και μη επαγγελματιών του χώρου. Αρκετούς από αυτούς τους γνωρίζω από το κολυμβητήριο, όπου κολυμπάω και προπονούμαι –πρόκειται για το δημοτικό κολυμβητήριο Καλαμαριάς, και βέβαια από τον προπονητή μας, Νικόλα Ρεπανά. Ετερόκλητο σχήμα, που ωστόσο το αγαπώ πάρα πολύ, και με ενέπνευσε γιατί μου έκανε…. κινηματογραφικά…. όσο κινηματογραφικά μπορώ να λειτουργήσω στο θέατρο.
Δ.Β.: Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου σας. Ανυπομονώ να το παρακολουθήσω. Μελλοντικά σχέδια και όνειρα.
Ι.Κ.: Πρώτα και κύρια το σενάριο που γράφω για τη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας “Ένας Διάπλους” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιουζέπα, που είναι εμπνευσμένη από τον ιστορικό ετήσιο διεθνή κολυμβητικό διάπλου του Τορωναίου Κόλπου. Εάν όλα πάνε καλά αρχίζουμε γυρίσματα μετά τις 20 Σεπτεμβρίου με καστ που θα συμπεριλαμβάνει κολυμβητές, ηθοποιούς και ντόπιους κατοίκους της Νικήτης. Ελπίζω και εύχομαι εκτός απροόπτου να συνεχίσουμε τις παραστάσεις μας “Ο Ηρακλής Πουαρό στο Orient Express???” το ερχόμενο φθινόπωρο για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο αυτής της ιστορίας. Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχουν πάντα δύο project , η θεατρική εκδοχή του μυθιστορήματος “A Single Man” που έγινε ταινία από τον Tom Ford με τον Colin Firth και αντίστοιχα η θεατρική απόδοση της κλασικής πια κινηματογραφικής ταινίας “Υπόθεση Τόμας Κράουν” με τον Στηβ Μακ Κουίν. Υγεία, θέληση και τύχη να υπάρχει, ελπίζω να καταφέρω να τα ανεβάσω στο θέατρο.
Δ.Β.: Σας το εύχομαι ολόψυχα. Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Ι.Κ.: Προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα. Και καλύτερα να φάω τα μούτρα μου, αρκεί που έφθασα μέχρι το τέλος μιας προσπάθειας, γιατί δεν μου αρέσει να το βάλω κάτω. Κάποτε τρέχοντας σπριντ σε κατασκηνωτικούς αγώνες της Χ.Α.Ν.Θ. κι ενώ πήγαινα για το αργυρό μετάλλιο σκοντάφτω, χάνω τον βηματισμό του, αλλά δεν πέφτω, δεν σταματώ και τερματίζω χάνοντας το μετάλλιο. Έκλαιγα γοερά, καθώς ήμουν 12 ετών. Αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ. Αγώνας μέχρι τέλους κι ας μη μου βγει…. σε καλό!!!
Δ.Β.: Μια φράση που σας εκφράζει.
Ι.Κ.: Κι ενώ κάποιος ίσως να περίμενε πως θα επέλεγα μια φράση ή ένα μότο που είπε κάποτε ένας μεγάλος άνδρας, επιλέγω σταθερά τη φράση που είπε μυθοπλαστικά ένας απόλυτος γυναικείος χαρακτήρας η Σκάρλετ Ο΄ Χάρα : “Αύριο είναι μία άλλη μέρα”.
Δ.Β.: Κάτι τελευταίο. Μια ευχή.
Ι.Κ.: Υγεία, τύχη και αγάπη!!! Στη ζωή και την τέχνη!!!
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ