oscar film noir 1

89η Απονομή Όσκαρ – Μια Ανασκόπηση των Ταινιών

oscar film noir 1Σε μια χρονιά που με το ζόρι ανακάλυπτες καμιά ταινία να ξεχωρίζει από τον σωρό, φτάσαμε στο σημείο να δούμε στην Ελλάδα ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί αξιόλογο, τους 2 τελευταίους μήνες πριν από την απονομή των Όσκαρ, που έγινε την τελευταία Κυριακή των Απόκρεω, δηλ. στις 26/2.

Από τις 9 ταινίες  που προτάθηκαν σαν καλύτερες, δεν είδαμε την εκ θεατρικού έργου προερχόμενη «Φράκτες» (Fences), του μακαρίτη Όγκαστ Γουίλσον, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντένζελ Γουάσιγκτον, που χάρισε το Όσκαρ Β΄ Γυναικείας Ερμηνείας στη Βαϊόλα Ντέϊβις.

Από τις υπόλοιπες οχτώ, τώρα:

«Αντιρρησίας Συνείδησης» του Μελ Γκίμπσον. Επιστροφή του Μελ, στην πρώτ γραμμή του Χόλιγουντ, όπου για χρόνια τον είχαν σαν «μαύρο πρόβατο», μετά τα αντισημιτικά «ΠάΘη του Χριστού», και την εμπορική αποτυχία του «Αποκαλύπτο». Επιστροφή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μάχη της Οκινάουα, η αληθινή ιστορία του ηρωικού ειρηνιστή Ντέσμοντ Ντος, συγκλονιστικά παιγμένου από τον Άντριου Γκάρφιλντ. Ουσιαστικά αντιπολεμική.

«Lion» του Αυστραλού, διαφημιστή και τηλεοπτικού Γκαρθ Ντέιβις. Αξιοπρεπές οικογενειακό μελόδραμα, όπου κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα (και τον μεγαλύτερο αδελφό του)». Έτσι ο 5χρονος Ινδός Σαρού (έξοχος ο μικρός Σάνι Παβάρ), θα βρεθεί υιοθετημένος στην Αυστραλία. Όμως «το αίμα νερό δεν γίνεται» κι έτσι ως νεαρός ενήλικας θα ψάξει να βρει την αληθινή του οικογένεια στην Ινδία, με την βοήθεια του Google Earth. Αληθινή ιστορία και στο τέλος «κλάμα η κυρία». Ταμάμ για Χόλυγουντ.

«Πάση Θυσία». Ένας Σκωτσέζος ικανός Σκηνοθέτης, ο Ντέϊβιντ Μακένζι, επισκέπτεται την σχεδόν αδρανή μιζέρια του επαρχιακού Τέξας, το νέο-γουέστερν και το αστυνομικό φιλμ, έχοντας συμμάχους ένα διεισδυτικό σενάριο με ιδιόρρυθμο χιούμορ, μια ταιριαστή ξεθωριασμένη φωτογραφία και 4 εξαιρετικές ανδρικές ερμηνείες. Σωστό, αλλά όχι συγκλονιστικό.

«Η Άφιξη» του διαρκώς ανερχόμενου Καναδού Ντενί Βιλνέβ. Σκεπτόμενο και ολίγον φιλοσοφικό μελλοντολογικό φιλμ, στα χνάρια της υπέροχης «Επαφής» του Ζεμέκις. Ο Χρόνος αδιάσπαστη ενότητα, όπου Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον μπορούν και συνυπάρχουν. Νηφάλιο, χωρίς εντυπωσιακές σκηνές δράσης-πυροτεχνήματα. Με καταπληκτική ερμηνεία από Έϊμι Άνταμς, που μαζί με την εκπληκτική της δουλειά στα υπέροχα «Νυκτερινά Πλάσματα» του Φορντ, ήταν η φανερά αδικημένη φέτος από μεριάς Υποψηφιοτήτων για Όσκαρ. Αξιόλογη, όσο και ύπουλη Μουσική και Ηχητική Επένδυση.

«Αφανείς Ηρωίδες» του σχετικά άπειρου Τέοντορ Μέλφι. Τρεις νέγρες μαθηματικές ιδιοφυίες, στο πρόγραμμα της NASA, για την εκτόξευση του πρώτου επανδρωμένου πυραύλου, το 1961. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, αν λάβουμε υπ’ όψιν τον ισχυρό ρατσισμό που επικρατούσε, τότε. Κι, όμως με την επιμονή και τις ικανότητές τους θα φέρουν τα πάνω-κάτω. Αληθινή ιστορία. Έξοχες οι τρεις πρωταγωνίστριες. Από κοντά και ο Κέβιν Κόστνερ. Με χιούμορ και παρατηρητικότητα. Απολαυστικό.

oscar film noir 2

«Μια Πόλη δίπλα στη Θάλασσα». Πολυπαινεμένο οικογενειακό μελόδραμα σε Σενάριο και Σκηνοθεσία Κένεθ Λόνεργκαν. Μ’ έναν σχεδόν ανέκφραστο Κέϊσι Άφλεκ, που κέρδισε και το Όσκαρ Ερμηνείας. Θα μπορούσε να τιτλοφορείται και « Τι βασανίζει τον Λη Τσάντλερ;». Το τραγικό συμβάν που τον βασανίζει και τον έχει απομακρύνει από το ψαράδικο χωριουδάκι Μάντσεστερ, αποκαλύπτεται στα μισά της ταινίας. Ο νεαρός έφηβος ανιψιός που  κληρονομεί άθελά του, θα μπορούσε να ήταν το αντίδοτο για την χρόνια κατάθλιψή του. Οπότε «Ζήσε για την Ζωή». Ο Λόνεργκαν, όμως, αντιλαμβάνεται την κλισέ παγίδα και προτιμά να μείνει τελικά στο μισοσκόταδο, τραβώντας την ταινία του σε μάκρος. Συμπερασματικά: Τι είναι αυτό που αληθινά θέλει κάθε σωστός άντρας; Μια γυναικούλα να τον φροντίζει (γιατί είναι πάντα παιδί), μια μπύρα να πίνει, ένα ματς να βλέπει στην τηλεόραση και να πηγαίνει με τους κολλητούς του για ψάρεμα.! Βρε, δεν μας…;! Κρυφά, αντιδραστικό.

«La La Land» του 32χρονου Ντάμιεν Σιζέλ, που κέρδισε και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ρεκόρ 14 Υποψηφιοτήτων για Όσκαρ. Ευτυχώς κέρδισε μόνο τα 6. Στα 30 του ο Σιζέλ μας είχε δώσει, το συγκλονιστικό, μουσικό «Χωρίς Μέτρο». Φέτος επανήλθε μ’ ένα νερόβραστο, αλλά feel-good, μιούζικαλ όπου κοπιάρει το NewYork-New York του Σκορσέζε, κοπιάρει σημαντικές σκηνές από τα μιούζικαλ του παρελθόντος, και καταλήγει στο ίδιο τέλος με το Café Society του Γούντι Άλλεν. Βέβαια κινηματογραφικά είναι άψογος, η μουσική του Τζάστιν Χόρβιτς είναι όλα τα λεφτά και οι δύο πρωταγωνιστές του κάνουν ό,τι μπορούν. Αλλά αρκεί αυτό για να χαρακτηρίσουν την ταινία του «μεγάλη»; Ο χρόνος θα δείξει.

«Moonlight» του πρωτάρη Μπάρι Τζένκινς, που τελικά κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας της Χρονιάς. Το ισχυρό outsider. Στα πρότυπα του «Boyhood» του Λινκλέϊτερ, η ιστορία ορφανού από πατέρα νέγρου αγοριού, με μάνα ναρκομανή, που μεγαλώνει σε υποβαθμισμένη περιοχή της Φλόριντα, ενώ αντιλαμβάνεται τμηματικά ότι είναι ομοφυλόφιλος. Άρα δέχεται επάνω του διπλό ρατσισμό. Τρεις περίοδοι της ζωής του. Πιτσιρικάς, έφηβος κι ενήλικας, όπου βρίσκει τελικά κάποιες ισορροπίες του. Καυτό θέμα, αλλά σαν σινεμά, και ναι και όχι. Ουδείς λευκός παίζει στην ταινία.

oscar film noir 3Η βραδιά της Απονομής, θα μείνει στην Ιστορία, μετά την γκάφα των παρουσιαστών και οργανωτών που ανακοινώσουν σαν Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς το «La La Land», και στα μισά των ευχαριστηρίων που εκφωνούνταν από του Παραγωγούς της οργάνωσης, να διορθωθεί το λάθος και να καλέσουν επί σκηνής τους συντελεστές του «Moonlight», διαβεβαιώνοντας τους πως δεν πρόκειται για φάρσα. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Άντε και του χρόνου, κι ας ελπίσουμε με καλύτερες ταινίες.

 

Αχιλλέας Ψαλτόπουλος