Εγώ σήμερα δεν θα σου πω για τον μακρόκοσμό σου, θα σε ρωτήσω για τον μικρόκοσμό σου. Οι σελίδες της Ιστορίας θα γραφτούν με μεγάλους «αιματοβαμμένους» τίτλους και «ψαρωτικά» νούμερα, οι σελίδες των προσωπικών μας όμως ημερολογίων, αυτές που σπάνια εκδίδονται για να διαβαστούν και να μοιράσουν την «ανθρώπινη» αλήθεια τους, θα μείνουν στα ιδιωτικά συρτάρια του μυαλού μας, μακριά από κάθε δημόσια ανάγνωση. Όταν η περιβόητη Κρίση, που τη μασκαρέψαμε γυναίκα, τη βάψαμε και τη στολίσαμε για να κρύψουμε κάτω απ’ τα φουστάνια της όλες τις ζέχνουσες διαστρεβλώσεις του παγκόσμιου κοινωνικού-πολιτικού-οικονομικού-ηθικού συστήματος, όταν η Τύραννος αυτή αναπλαισιώνει την κάθε μας μέρα, την κάθε μας στιγμή, την κάθε μας σκέψη, την κάθε μας σχέση, τότε έχει καταφέρει τη μεγαλύτερη νίκη της.
Στην αρχή ακόμα αυτής της ιστορικής αναδίπλωσης προς τα πίσω και τα ένδον, τότε που ήταν ακόμα ζεστή η συγκίνηση εκείνη που συνοδεύει όλες τις μεγάλες αλλαγές, υπήρχε η αισιοδοξία πως τουλάχιστον θα συσφίγγονταν οι σχέσεις μας, ένεκα του ότι η απώλεια των κεκτημένων και ο πόνος που τη συνοδεύει θ’ άφηνε τους ανθρώπους ειλικρινείς και ανοιχτούς να πουν τον καημό τους ή το κρίμα τους, να οραματιστούν από κοινού το επόμενο βήμα τους, απελευθερωμένοι από τα καταστασιακά δεδομένα του παρελθόντος. Αντ’ αυτού φοβάμαι να παραδεχτώ πως οι άνθρωποι «στέγνωσαν» κι άλλο. Κάθε μέρα που περνάει το άλλοτε «πρωτόγνωρο» αίσθημα της αβεβαιότητας γίνεται περισσότερο η άρρωστη συντροφιά μας. Η μοναξιά είναι εκεί έξω πιο δυνατή και πιο θελκτική από ποτέ, δυναμώνει από το σφίξιμο της κατάθλιψής μας και από την κλεισούρα του σπιτιού μας. Κι αυτό φαίνεται από την εκρηκτικότητα των ελάχιστων μαζώξεων που διψούν για να ξεσπάσουν σε γέλια και σε κλάματα. Η χώρα «πτωχεύει» εδώ και μήνες και παρασέρνει σε τιμαριθμητική πτώχευση και τη συντροφικότητά μας. Έχουμε πολλά να πούμε, ας μην αναβάλλουμε κι άλλο τις συναντήσεις μας. Ας χτυπήσουμε τα «κουδούνια» των φίλων μας κι ας μην είναι Σάββατο…
Ιωάννα Χατζηκυριάκου