Η αρχή έγινε με κάπως μουδιασμένες εκτελέσεις, μέχρι να πάρει μπρος ο Γκάαν και να γίνει ο σπουδαίος περφόρμερ που ξέρουμε ότι είναι και να αρχίσει να λικνίζεται, να κουνάει γοφούς και να κάνει τις γνωστές στροφές με το μικρόφωνο, υπογραμμίζοντας το αισθησιακό (και γιατί όχι, το σεξουαλικό) στοιχείο που αποπνέει η μουσική των Depeche Mode. …
Aν o Gahan είναι το σώμα, ο Μάρτιν Γκορ είναι η ψυχή του συγκροτήματος… το βαρύ πυροβολικό: A Question of Time, Enjoy the silence με ένα εκπληκτικό φόντο, κάτι ανάμεσα σε Μοντιλιάνι και Λεμπίτσκα… και Personal Jesus με την ανατριχιαστική blues-gospel εκτέλεση της πρώτης στροφής…. ακολούθησε το encore: Ακουστική εκτέλεση του Home από τον Martin Gore, Halo στο remix των Goldfrapp, Just Can’t Get Enough, συγκλονιστικό I feel you και εξυπακούεται φινάλε με το Never let me down again.
Ορισμένες στιγμές δεν περιγράφονται παρά ως εκστατικές: τα παγανιστικά αλυχτίσματα του Γκάαν στο Should be higher, τα υψωμένα χέρια στο Never let me down again, η προτροπή reach out and touch faith, η μαγευτική απλότητα του Enjoy the silence, η σεμνή υπόκλιση του Γκορ στο φινάλε τού Home, η δωρική παρουσία του Άντι Φλέτσερ πίσω από τα πλήκτρα, οι θαυμάσιες και μελετημένες προβολές που συνόδευαν κάθε τραγούδι. Η συναυλία αυτή όμως, δεδομένου του υλικού των Depeche Mode και της σκηνικής παρουσίας έπρεπε να είναι μια έκσταση δυόμιση ωρών. Και δεν ήταν. Οπότε κρατάω τις εκστατικές στιγμές της συναυλίας. Και αναμένω την επόμενη φορά, στην οποία ελπίζω να ακούσω την σπαρακτική παράκληση “…understand me…” του Shake the disease.
Μαριάννα Βασιλείου