ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθυρίδης
Διάρκεια: 126′
ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (3η εβδομάδα)
Εκ πρώτης όψεως η ιδέα να γυρίσεις ντοκιμαντέρ για έναν άνθρωπο που δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα το έργο του είναι αρκετά παράτολμη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα πρόσωπο τόσο αμφιλεγόμενο όσο ο Γιάννης Μπουτάρης. Κι όμως, ο Δημήτρης Αθυρίδης παραδίδει ένα ζωντανό και ενδιαφέρον φιλμ που δεν παρακολουθεί απλώς την προεκλογική εκστρατεία του νυν δημάρχου, αλλά ταυτόχρονα αποπειράται μια σκιαγράφηση του χαρακτήρα του μέσα από εξομολογήσεις του ίδιου, αντιδράσεις του τις κρίσιμες στιγμές και αναδρομές στην οικογενειακή του ζωή. Γύρω από αυτούς τους δύο άξονες οργανώνεται η ταινία. Οι συσκέψεις του πολιτικού γραφείου, το κυνήγι της ψήφου σε πάνελ και πεζοδρόμια, οι ήδη καλτ κόντρες με τον Άνθιμο, η αγωνία κατά την αναμονή των εκλογικών αποτελεσμάτων, δεν είναι παρά η σκηνή στην οποία χορεύει αυτός ο απίθανος σόουμαν, που, έχοντας νικήσει τους δαίμονες του παρελθόντος, αποφασίζει να απευθυνθεί στο συντηρητικό κοινό της πόλης του με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο, καταργώντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας: φωτογραφίζεται φορώντας το μπουρνούζι του, ξεσαλώνει σαν παιδί όταν μένει ικανοποιημένος από την επίδοσή του, κάνει γιόγκα για να χαλαρώσει και γειώνει απότομα ένα μικροπωλητή στη λαϊκή. Το πορτρέτο είναι σχεδόν πλήρες, η αυθεντικότητα, η ευαισθησία, το χιούμορ και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο αυτού του εβδομηντάρη έφηβου είναι όλα εδώ. Αν και αναμφίβολα ο Μπουτάρης παρουσιάζεται με φωτεινά χρώματα και η κριτική που του ασκείται είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, το «Ένα βήμα μπροστά» δεν λειτουργεί αγιοποιητικά, έρχεται απλώς να καταγράψει -αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ρόλος ενός ντοκουμέντου;- χωρίς σχόλια, να αναδείξει τον ήρωά του, όπως είναι, με τα στοιχεία που τον καθιστούν για άλλους πρότυπο και για άλλους κόκκινο πανί.
Αξιολόγηση: *** (3)
Θοδωρής Τσομίδης