(THE WOMAN IN BLACK)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουάτκινς
Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τζάνετ ΜακΤιρ, Κιάραν Χιντς
Διάρκεια: 95’
Αξιολόγηση: **
Το 1983 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα της Σούζαν Χιλ «Η γυναίκα με τα μαύρα», μια ιστορία φαντασμάτων, που συνδυάζει επιδέξια το ρομαντισμό των αδελφών Μπροντέ με τον υπαινικτικό τρόμο του Μπραμ Στόουκερ και την κριτική της καταστροφικά υποκριτικής πουριτανικής βικτωριανής ηθικής. Γίνεται επιτυχία. Το 1989 ο Στίβεν Μάλατρατ το μετατρέπει σ’ ένα εμπνευσμένο θεατρικό έργο, μπολιάζοντάς το με καίριες προβληματικές πάνω στην πραγματικότητα, την αφήγηση και τη θεατρική αναπαράσταση και δίνοντάς του μια απόλυτα δικαιολογημένη όσο και ανατριχιαστική ανατροπή, μόλις στα 3 τελευταία λεπτά του έργου. Δικαιολογημένα γίνεται το μακροβιότερο θεατρικό έργο πρόζας μετά την «Ποντικοπαγίδα» της Κρίστι, στην Αγγλία. Το 2003 ανεβαίνει από την «Θεατρική Έρευνα» στην πόλη μας όπου έπαιζα τον ηλικιωμένο κ. Κιπς και ο Παντελής Καραγιάννης τον Ηθοποιό – νεαρό κ. Κιπς. Μαζί μας η Κατερίνα Ψαρρά και η Εύη Εμμανουήλ.
Στη νέα κινηματογραφική μεταφορά της επαναλειτουργούσας θρυλικής Χάμερ, το θεατρικό αγνοείται παντελώς και οι αποκλίσεις – θα λέγαμε στρεβλώσεις – από το μυθιστόρημα, με αποκορύφωμα το τελευταίο, τελείως ασυνάρτητο και αδικαιολόγητο τελευταίο τέταρτο της ταινίας, αποδεικνύουν περίτρανα πως οι δημιουργοί ουδόλως νοιάστηκαν για το δράμα, απόρροια του καταπιεστικού κοινωνικού περίγυρου, της γοητευτικής και αέρινης Γυναίκας με τα Μαύρα που ερωτεύεται αρχικά ο Κιπς, αλλά απλά και μόνο για την κατασκευή άλλης μιας ταινίας τρόμου, έστω και παλιάς κοπής, όπου τα αλλεπάλληλα ξαφνιάσματα δεν διέπονται από καμιά συστηματική ή λογική κορύφωση αλλά, συνεπικουρούσης και της εκκωφαντικής μουσικής, στοχεύουν μόνο στο τίναγμα του θεατή από το κάθισμά του. Ο Ράντκλιφ, ανεπαρκής στον πολυσύνθετο ρόλο του, προδομένος διαρκώς από τα γυάλινα ανέκφραστα μάτια του. Μένει η εκπληκτική τοπιογραφία, η εξαιρετική ατμοσφαιρική φωτογραφία και η υπερβολικά αραχνιασμένη αλλά επιβλητική Έπαυλη του Βάλτου των Χελιών. Με άλλα λόγια, μόνον η επιφάνεια. Αναμενόμενο.
Αχιλλέας Ψαλτόπουλος