Ας ξεκινήσουμε θέτοντας το αυτονόητο: ο Κ. Βήτα έχει κατακτήσει μια θέση στο πάνθεον των σπουδαιότερων Ελλήνων μουσικών όλων των εποχών απλά και μόνο γιατί ίδρυσε εκείνο το συγκρότημα -τους Στέρεο Νόβα. Η πρώτη ακρόαση της Χρυσαλλίδας ξενίζει. Και αυτό ξεκινά από τον ήχο, ο οποίος είναι πιο ποπ, πιο χαρούμενος, πιο ανάλαφρος, πιο φωτεινός. Η Είσοδος είναι το μοναδικό ίσως κομμάτι που θυμίζει το παρελθόν. Οι στίχοι, από τη μεριά τους, μιλούν για την αγάπη με έναν απλό τρόπο, τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ακόμα και επιφανειακό ή ελαφρύ. Αυτή όμως είναι η εντύπωση που σου αφήνει μια πρώτη (και μοναδική) ακρόαση. Αν ξανακούσεις τη Χρυσαλλίδα και τη συνδυάσεις με το παρελθόν του δημιουργού της, θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Κ. Βήτα δρα και δημιουργεί με αντίθετο τρόπο από την εποχή του. Την εποχή των παχιών αγελάδων και της μικροαστικής «ανάπτυξης», έβγαζε κομμάτια που ξεγύμνωναν αυτό που κρυβόταν από πίσω της -θυμηθείτε το προφητικό 6 π.μ. από τη Ντισκολάτα του 1993 («Ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινά από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ»)… Και τώρα, που το επίπλαστο αυτό δημιούργημα θρυψαλιάστηκε και η καθημερινή μιζέρια απειλεί να μας πνίξει, επιστρέφει στα βασικά: στην αγάπη, στην κατανόηση, στην καλοσύνη, στην ελπίδα. Θα υπάρξει μια καλύτερη ημέρα. Γιατί έτσι πρέπει. Όπως λέει και ο ίδιος στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου: «Πιο ψηλά από αυτό είσαι εσύ που αγαπώ και όταν ο ήλιος βγαίνει θα μένω/ Μες στον δρόμο αυτό σαν παιδί περπατώ κι όλα αυτά που μου είπες πιστεύω».
Πρόσφατη Αρθρογραφία!