Σκηνοθεσία: Γκάρι Μακ Κέντρι
Παίζουν: Τζέισον Στέιθαμ, Κλάιβ Όουεν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ιβόν Στραχόβσκι, Μπεν Μέντλεσον
Διάρκεια: 116’
Αξιολόγηση: **
Οι ελίτ των δολοφόνων: ωραίος τίτλος για ταινία, έτσι; Αν πάρουμε το φιλμ ως έχει μπορούμε να πούμε πως είναι μια αρκούντως straight… forward ταινία, με μπόλικη δράση, γραμμική εξέλιξη, σαφείς (κατά το μάλλον ή ήττον) διαχωριστικές γραμμές για το ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, ενδιαφέροντα σταντ (πχ η προσγείωση του δεμένου σε καρέκλα Τζέισον μετά από βίαιη πτώση του από τζάμι διαμερίσματος στην προσπάθειά του να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο, είναι όπως και να το δεις, εντυπωσιακή) και σχεδόν καθόλου εφέ (ή εν πάση περιπτώσει με τόσα εφέ ώστε να μην ξερνάς), ό,τι πρέπει για ένα απενοχοποιημένο δίωρο σκότωμα της ώρας σου, συνοδεία ποπκόρν. Ταιριάζει ως λογική και αισθητική στην εποχή στην οποία αναφέρεται: στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δηλαδή.
Το θέμα είναι: πώς μπορούν να επηρεάσουν τις ισορροπίες συγκεκριμένοι ηθοποιοί; Θέλω να πω, πολλοί που έθαψαν ασυζητητί την ταινία ίσως να την έκριναν διαφορετικά αν στους δεύτερους ρόλους δεν έβλεπαν τον Κλάιβ Όουεν και (κυρίως) τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ευτυχώς, ο Μπόμπι δεν εξευτελίζεται όπως στο τελευταίο «Φόκερς», αλλά και πάλι είναι λίγο «κάπως» να τον βλέπεις σαπόρτινγκ στον Στέιθαμ. Αν στη θέση των Όουεν και Ντε Νίρο είχαμε δύο δευτεροκλασάτους ηθοποιούς θα μιλούσαμε για μια τυπική περιπέτεια του Στέιθαμ, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Από την άλλη, αν στη θέση του Στέιθαμ ήταν πχ ο Τομ Κρουζ (λέω εγώ τώρα) δεν άλλαζαν κατευθείαν τα πράγματα; Πόσο μάλλον αν στη θέση του σκηνοθέτη καθόταν ο συγχωρεμένος ο Πέκινπα, ο άλλος συγχωρεμένος, ο Πάκουλα, ο Φίλιπ Νόις ή ο Πίτερ Γουίαρ. Αν συνέβαινε κάτι από όλα αυτά θα μιλούσαμε για διαφορετική ταινία, σωστά;
Θόδωρος Γιαχουστίδης