(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική υπάρχει στο www.moviesltd.gr)
(MACHINE GUN PREACHER)
Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ
Παίζουν: Τζέραρντ Μπάτλερ, Μισέλ Μόναχαν, Μάικλ Σάνον, Κάθι Μπέικερ
Διάρκεια: 129’
Αξιολόγηση: **
Έχοντας μόλις βγει από την φυλακή, όπου εξέτισε την ποινή του για ένοπλη ληστεία, ο Σαμ Τσίλντερς, ένα απόβρασμα του υποκόσμου, που ουδέποτε σωφρονίστηκε, δείχνει διατεθειμένος να συνεχίσει την ίδια παραβατική συμπεριφορά, πέφτοντας ξανά στην σκλαβιά της ηρωίνης και καθαρίζοντας εν ψυχρώ άτομα του ιδίου λερωμένου ποινικού μητρώου. Η ιδέα της ζορισμένης συζύγου του να τον οδηγήσει στους κόλπους της εκκλησίας, θα του μεταστρέψει ολοκληρωτικά τον τρόπο σκέψης, κάνοντάς τον υπέρμαχο και μπροστάρη της δημιουργίας ενός ορφανοτροφείου – οχυρού, όπου θα βρουν προστασία τα άπορα κυνηγημένα πιτσιρίκια υποψήφια θύματα της γενοκτονίας του Σουδάν.
Έτσι, από εκεί που τη μια στιγμή αγνοούσε το ίδιο του το κοριτσάκι, βιαιοπραγούσε στην γυναίκα του, βαρούσε δημοσίως την ένεση, έκανε επίθεση στους τεκέδες και μαχαίρωνε μέσα στη θολούρα του όποιον έβρισκε στο διάβα του, ο νεοφώτιστος χριστιανός μονομιάς αλλάζει ύφος και μεταλλάσσεται σε έναν άγιο άνθρωπο, που το μόνο που επιζητά είναι η δικαιοσύνη για τα παιδάκια του Εμφυλίου.
Πιστευτό; Ε, όχι δα. Τουλάχιστον για τη ρεαλιστικότητα της ιστορίας που υποτίθεται βασίζεται το «Machine Gun Preacher» και όχι για ένα μεταφρασμένο κινηματογραφικό σενάριο, που θα μπορούσε να τον οσιοποιήσει τον τύπο, ακόμη και ως προσηλυτιστή εξωγήινων. Ατυχώς για τον (όχι ανίκανο) σκηνοθέτη Μαρκ Φόρστερ, η όλη του έγνοια περιορίστηκε στο κτίσιμο των σωστών πλάνων της μαύρης ηπείρου και των άσχημων συνθηκών διαβίωσης που ισχύουν σε πολλά μέρη της και όχι στην απόδοση μιας, έστω, αξιοπρεπούς ίντριγκας που θα έλκυε τη ματιά του ουδέτερου θεατή.
Διάβαζα τις προάλλες σε διεθνές έντυπο, περί μιας μεγαλειώδους ερμηνείας από τον Τζέραρντ Μπάτλερ που πιθανά θα τον οδηγούσε πολύ ψηλά, μέχρι και σε μια ενδεχόμενη οσκαρική υποψηφιότητα. Το πίστεψα! Γελάστηκα ξανά. Ο αναμφίβολα δυναμικός performer, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να αναπαραγάγει και πάλι την γνώριμη περσόνα του σκληροτράχηλου τσαμπουκά, απλώς εδώ το πράττει υποτίθεται κατόπιν θεϊκής εντολής και προφανώς δεν πείθει ούτε τον ίδιο, πόσο μάλλον εμάς που τον παρακολουθούμε…
Γιώργος Ζερβόπουλος