Κόκκινο της φωτιάς το φόρεμα που ανεμίζει στον διαφημιστικό ιστό, αλλά τα μάτια καρφώνονται στα ξεχυλίζοντα βυζιά της Κοκκίνου. Άντρας γαρ ακόμη… Ποιος γαμεί το πού τραγουδάει! Ακριβά καύσιμα και Δευτέρα απόγευμα, μα η πόλη δεν λέει να αδειάσει από τις ακριβές λαμαρίνες των τροχοφόρων, που καλύπτουν οδοστρώματα και πεζοδρόμια. Για ό,τι υπόλοιπο πεζοδρομίου, υπάρχουν και τα τραπεζάκια! Τώρα ποιος θα τα γεμίσει, αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Από το ωδείο της Φράγκων, πρώην ΙΚΑ, ακούγονται μουσικές αλλόκοτες από τους ασκούμενους και επίδοξους μουσικούς. Το «Γαλλικό Νοσοκομείο», πάλαι ποτέ, με τις Καλόγριες -και μετέπειτα νοσοκομείο «Άγιος Παύλος»- ερημωμένο. Τα ΜΑΤ ξαπόστειλαν τους άστεγους που το είχαν καταλάβει. Δικό τους είναι… ό,τι θέλουν το κάνουν! Δίπλα η εκκλησία των Καθολικών κάνει κι αυτή το κομμάτι της. Ορθοδοξία όμως δεν είναι.
Ευτυχώς οι νεραντζιές ανθίσανε και φέτος και κοντράρουν την κακοσμία της πόλης. Αναρωτιέμαι τι γίνανε οι δεσμεύσεις του Μπουτάρη, πάνε δυόμιση χρόνια τώρα… Με την παράταση για το 2015, έχει άλλο τόσο χρόνο. Το τελευταίο πλάνο του Αθυρίδη («Ένα Βήμα Μπροστά») δείχνει σκουπίδια ξεχυλίζοντα απ’ τους κάδους. Δεν αλλάζουν τα πράγματα εύκολα. Αυτό το γαμημένο κουβάρι της εξουσίας θέλει απαιτητικούς πολίτες και μεις μπήκαμε στην εφεδρεία με τα λόγια τα μεγάλα. Ο άλλος πόλος, της θρησκευτικής εξουσίας, παραμένει αλώβητος: ο Άνθιμος αγέρωχος και το ποίμνιό του να βελάζει ικευτικά, για καλύτερες συνθήκες σφαγής και στην εσχάτη για την ταχεία έλευση της βασιλείας των ουρανών!
Νύχτωσε για τα καλά, δεν είναι μόνον οι άνθρωποι σκυθρωποί, είναι μουντή και η οχλαγωγή της πόλης. Κάτι μαθητές από εκδρομές δείχνουν μια νότα του χαρούμενου. Τα μαγαζιά έχουν κλείσει, κάποια όμως ανοίγουν κόντρα στην παράδοση της απογευματινής σχόλης της Δευτέρας. Ήδη δρομολογείται άνοιγμα και την Κυριακή! Εδώ ευτυχώς κοντράρει ένα μεγαλομάγαζο, αυτό των αντιπροσώπων του Θεού. Η μέρα μας τελείωσε, η πόλη μαζεύει τα κομμάτια της. Μόνο ο αρωματοπώλης στη Φράγκων είναι εκεί ακόμη, σαν να πασχίζει για το τέλειο άρωμα, όπως ο ήρωας του Πάτρικ Ζίσκιντ (Το άρωμα). Αλλά όσα αρώματα κι αν βάλουμε, ίσως να διώξουμε την κακοσμία, τη θλίψη όμως ποτέ! Μόνο οι οσμές των παιδικών μας χρόνων μας στέλνουν στο αυτοσχέδιο καταφύγιό τους…